Xestexananın baş hekimi amansız bir xesteliye tutulmuşdu. Xaricde müalicesi mümkün ola bilerdi, lakin bütün hekim yoldaşları onun sefere döze bilmeyeceyi mövzusunda hemfikir idi. Çaresiz bir möcüze gözleyirdi her kes.
Bu zaman haradan xeber aldığı bilinmeyen genc bir hekim geldi ve onu yaxşı ede bileceyini söyledi.
Emeliyyat müveffeqiyyetle neticelenmiş, başhekim de narkozun tesirinden xilas olmağa başlamışdı. Ancaq bir atanın övladına göstere bileceyi qayğı ve sevgiyle genc hekimin elini ovucunun içine götürerek danışmağa başladı;
yaxşılıq itmir. Şikest insana bele...
"Allah razı olsun övladım. Sen mene narkoz vurduğunda tesirini gösterene qeder, bir zamanlar eynile menim de senin kimi genc bir assistent iken etdiyim bir yaxşılıq geldi ağılıma. Bir ana gelmişdi xestexanaya. Doğum etmek üzre idi. Ultrasonda uşağın iki qıçının da şikest olduğunu görünce, onun bele yaşamasındansa ölmesinin daha yaxşı olacağını düşünmüşdüm. Amma ürek atışlarını eşidikde döze bilmedim ve doğulmasına qerar verdim. Sağlam ehali planlaması behanesiyle bir çox cana qıyan sistemin inadına iki qıçı şikest olan o uşağın yaşamasına vesile oldum. Allah heqiqeten heç bir yaxşılığı qarşılıqsız buraxmır balam. İnşallah mene etdiyin bu yaxşılığın da qarşılığını görersen."
