heç de esas deyildi...

Heyat ne qeder süretle axırsa axsın, işleri ne qeder gergin olursa olsun her zaman bir-birlerine ayıracaq zaman tapırdılar. Buna baxmayaraq 40 yaşlarına geldikde daha az işlemeye qerar verdiler. Aqşin xestexanadan ayrıldı ve şexsi müayine otağında xeste qebul etmeye başladı. Sevda ise ofisini bağladı ve sadece xüsusi layihelerle işlemeye başladı.

Artıq daha çox bir yerde ola bilirdiler. Bir gün sahilde dolaşarken xaraba ev gördü Sevda, üzerinde “SATILIR” elanına baxaraq “”ne deyirsen, bu evi alaq?” dedi Aqşine. “Bu xarabanı söküb, üzreinde çox gözel bir ev tikerik. Layiheni artıq beynimde çekdim. Çox böyük bir eyvanı olan, qağayıları seher yemeyine devet ede bileceyimiz bir deniz evi...”

“Sen istediyine men heç “yox” deye bilerem?” – deye cavab verdi Aqşin. “Amerikadakı tibb konqresinden dönen kimi emlak meselelerin ile mağşul olan adama zeng ederem. Neçeye olursa olsun, bu ev bizimdir artıq...”

Sadece 1 hefte ayrı qalacaqlarını bilselerde, ayrılmaları çox çetin oldu. Her gün, her saat danışdılar telefonda. Göz yaşları içinde qucaqlaşdılar aeroportda.

Ancaq bir neçe gün sonra heyat yoldaşında bir qeribelik olduğunu hiss etdi Sevda. Evvelki kimi xoşbext görünmür, danışmaqdan qaçırdı. Onun kefini açmaq üçün sahildeki evi yadına saldı ve çekdiyi layiheni verdi ona, amma heç gözlemediyi bir cavab aldı: “Canım, o ev bizim büdcemize uyğun deyil. En yaxşısı onu unut...”

Xoşbextliyin dadına öyreşmiş insanlara bu kimi hallar daha da çetin gelir. Sevdaya heç xoş gelmedi gözlenilmeyen cavab. Derdini demesi üçün yalvardı Aqşine, “senin üçün ölerem, bilirsen, xahiş edirem danış” – deye dil tökdü boş yere... İllerdi sevdiyi adam duyğusuz, sevgisiz biri ile yer deyişmişdi sanki. Ona yaxınlaşmağa çalışdıqca, beton divarlara çırpılırdı ele bil. Her çırpılanda daha çox qanayırdı üreyi...

Bir gün uşaqlığının, gencliyinin ve bütün heyatının birlikte keçdiyi refiqesi ile derdleşerken, “artıq döze bilmirem, sene demeliyem bunu” - deye sözünü

<< 1 [2] 3 4 >>