Bir Er-Arvad Yaşayırdı. Çox Xoşbext
İdiler. Vaxtı-Vaxtında Namazlarını Qılır,
Ramazanda Oruc Tutardılar, Halal
Qazanıb, Halal Yeyerdiler. Övladlarını
Da Bele Terbiyelendirmişdiler. Artıq
Azandan Sonra Evlerinde Camaat
Namazına Nevelerden De Qatılanı Var
İdi.
Kişi İle Heyat Yoldaşının Bir Kiçik Sirleri
De Var İdi. O Da Bundan ibaret İdi Ki,
Evlendikleri Günden Sübh Namazına
Birinci Hemişe Kişi Durardı, Sonra
Xanimini Oyadardı Ve Bundan Qeti
İncimezdi, Eksine, Böyük Şövq Ve
Mehebbetle Ömür-Gün Yoldaşını
Namaza Çağırardı. Hetta Bezen Seferde
olduğu Zaman Ona Zeng Vurub
Zarafatla ;
-'Sabahın Xeyir, Ay Tenbel'
Deyerdi. Herden De Bele Zarafat
Ederdi
;
- "Deyirem, Bir Gün Men Olmasam, Sen
Neyneyeceksen, Sübh Namazına Seni
Kim Çağıracaq?"
Yoldaşı İle Aralarında Daha Sonra Bele
Dialoq Yaranardı ;
- "Xeyir Olsun, Niye, Hara Gedirsen
ki?"
- "Axı Bu Dünyaya Bir Defe Gelen Bir
Defe De Gedecek."
- "Bilirsen Ne Var? Allah Heç Kimi Çeke
Bilmediyi Yükle Yüklemez. Heç Ele Şey
Yoxdu.! Sen Men Bu Dünyadan Köçene
Qeder Gerek Meni Namaza Oyadasan.
Sonra Özün Bilersen..! Allah Da Bilir Ki,
Men Onun Nece Zeif Bendesiyem."
Belece İller Ötdü. Çox Qocalmışdılar.
Artıq Qadın Evvelki Tek Şux Cavab
Vere
Bilmirdi Kişinin Zarafatlarına,
Kövrelirdi,
Qeherlenirdi. Tez-Tez Dodaqaltı Gün
Erzinde Ele Hey Tekrarlayardı ;
- "Allah Heç Kimi Çeke Bilmediyi Yükle
Yüklemez..!”
Bir Defe Qadın Yuxudan Oyandı. Saata
Nezer Saldı. Sübh Azanına 5-6 Deqiqe
Qalmışdı. Çox Teeccüblendi. Aile
Qurduqdan Sonra Öten 40 İl Erzinde İlk
Defe İdi Ki, Heyat Yoldaşından Evvel
Oyanmışdı Namaza. Qeribe Bir Üşüntü
Keçdi Bedeninden. Elini Uzadıb
Yoldaşının Eline Toxundurdu. Ve, Tez
Qalxıb İşığı Yandırdı. Kişinin Çöhresine
Qeribe Bir Tebessüm Çökmüşdü.
Bedeni
Burda idi, Ruhu İse Artıq Rebbine
Qovuşmuşdu.
Qadının Gözünden Yaş Damlaları
Ömür-
Gün Yoldaşının Soyuq Anına
Damcıllayırdı. Artıq Anlamışdı. Beli,
Allah Heç Kimi Gücü Çatmayan Yükle
Yüklemez. Bu Gün İlk Defe İdi

[1] 2 >>