O qeder kiçik şeyler üçün ağlardıq
ki uşaqken..
Meselen, salona getdiyimizde bir
tutam saçımız kesildiyi üçün...
Bir kiçik oyuncaq üçün...
Bir maşın ve ya bir kiçik gelincik
üçün..
Gözlerimizi şampun yandırdı deye
ağlardıq..
Ve ya parka getmediyimiz üçün...
İndi böyüdük, iller neler qatdı
bilmirem amma en böyük şeyler
üçün bele ağlamamağa başladıq...
Savaşlar, iflaslar, ölümler..
Sevdiklerimizden ayrılmaq, eşq
bele ağlada bilmir artıq bizi...
Bu idimi böyümek, ağlaya
bilmemekmi?..
İndi dahamı güclüyük? Ağlaya
bilmemekmi güclü olmaq?
Yoxsa artıq alışdıq heyatın
gerçeklerine?
Heyatı öyrendik...
Heyatı öyrenmek, onun ağrılı
gerçeklerine alışmaqmı?
Böyümek alışmaqmı?..
Bax yene uşaq olmaq isterdim..
Çox darıxdım..
Çox darıxdım o alçaq boyum
üçün.. Qısa saçım üçün..
Sadece o saflığımçün..
