üstünlüklerini, özünün teselli ve sevinclerini görmemek niskil ve kederli bir iş olardı. İki qoca adam görüşende onlar yalnız lenete gelmiş padaqradan, bedenin bükülmeyen hisselerinden, pillekenle qalxarken emele gelen tengnefeslikden deyil, hem de sevincli, ferehli hiss ve teessüratlardan danışmalıdırlar. Bele şeyler ise çoxdur.

Qocaların heyatının bu müsbet ve gözel tereflerini, genclerin heyatında heç bir rol oynamayan, biz ağsaçlılara ise tanış olan qüvve, sebr, sevinc menbelerini xatırladanda dinin ve kilsenin verdiyi tesellilerini nezerde tutmuram. Bu keşişin işidir. Lakin qocalığın bize verdiyi bezi hediyyeleri sadalaya bilerem. Menim üçün bunlardan en deyerlisi – uzun ömür yolundan sonrakı yaddaşda gezdirdiyin şekiller xezinesidir, feallığın azaldıqca sen onlara qarşı evveller heç bir zaman hiss etmediyin şefqetle yanaşırsan. Yer üzerinde artıq altmış-yetmiş ildir ki, olmayan insanların suret ve simaları bizimle dostluq edir, bize diri gözlerle baxırlar. Artıq yox olmuş ve tamamile deyişmiş evleri, bağları ve şeherleri biz evvelki kimi deyişmez veziyyetde tapırıq, on iller bundan önce seferler vaxtı gördüyümüz uzaq dağları, sahilleri bu resmli kitabımızda yene de teravetli gözelliyi ile seyr edirik.

Nezerdenkeçirme, müşahide ve tamaşa etme get-gede daha çox verdişe ve meşğuliyyete çevrilir, müşahideçi ehval-ruhiyyesi ve mövqeyi bunu bize sevdirmeden bütün davranışımızı müeyyen edir. İsteklerin, arzuların, heveslerin, ehtirasların qovduqları bizler adamların çoxu kimi illerin ve onilliklerin üzeriyle şütüyürdük, sebrsizlik, maraq ve ümidle, uğur ve meyusluqdan heyecanlanaraq şütüyürdük – indi ise öz heyatmızın kesimli kitabını ehtiyatla vereqleyerken, bu yarışdan ve teleskenlikden bir terefe çekilerek seyirçi heyata qapılmağın nece gözel olduğuna teeccüblenirik. Burada, bu qocalar bağında çoxlu çiçekler açır, onlara qulluq etmeyi biz önceler ağlımıza bele getirmirdik. Burada necib “bitki” olan “sebr çiçeyi” açır, biz daha sakit ve merhemetli oluruq,

<< 1 [2] 3 >>