Qocalıq – heyatımızın bütün diger merheleleri kimi özünün siması, ab-havası ve herareti, özünün sevinc ve kederi olan bir dövrüdür. Bütün genc yoldaşlarımız kimi biz, ağ-saçlı qocaların da öz vezifesi vardır, bu, bizim mövcudluğumuza mena verir. Ölümcül xestenin de, ölmekde olanın da öz vezifesi vardır, o da vacib ve zeruri işi yerine yetirmelidir. Qoca olmaq – cavan olmaq qeder gözel ve zeruri vezifedir, ölmeyi öyrenmek ve ölmek her hansı diger bir iş kimi vacib funksiyadır – bir şertle ki, heyatın hansısa bir menası ve müqeddesliyi qarşısında yerine yetirilsin. Qocalığa, ağ saçlara ve ölümün yaxınlaşmasına nifret eden, onlardan qorxan qoca, öz işine, gündelik emeyine nifret eden ve ondan qaçmağa çalışan cavan ve güclü adam kimi öz heyat merhelesinin deyersiz nümayendesidir.

Qısaca desek, qocalıqda öz vezifeni yerine yetirmek ve öz vezifenin öhdesinden gelmek uzun qocalıqla ve onun özü ile getirdiyi her bir şeyle razılaşmaq, ona “he” demek lazımdır. “He” demesek, tebietin bizden teleb etdiyine tabe olmasaq, biz – qoca ve ya cavan olmağımızdan asılı olmayaraq – öz günlerimizin deyer ve menasını itirer, özümüzü aldatmış olarıq.

Hamı bilir ki, qocalıq özü ile her cür eziyyet getirir ve o, ölümle bitir. İlden-ile yeni-yeni qurbanlar vermek ve çox şeyden imtina etmek lazım gelir. Öz hiss ve qüvvelerine etibar etmemeyi öyrenmek gerekdir. Lap yaxın vaxtlara qeder kiçik bir gezinti olan yol uzanır ve çetinleşir. Ve günlerin bir günü biz artıq bu yolu getmeye qadir olmuruq. Ömrümüz boyu sevdiyimiz yemekden imtina etmeli oluruq.

Fiziki sevinc ve lezzetlerin sayı get-gede azalır ve onlara göre daha artıq ödemek lazım gelir. Ve sonra, her cür nasazlıq ve xestelikler, hisslerin kütleşmesi, beden üzvlerinin zeiflemesi, xüsusile çox vaxt uzun ve qorxulu olan geceler bizi yaxala-yan müxtelif ağrılar – bütün bunlardan heç bir yana qaçmaq olmaz, bunlar acı bir gerçeklikdir. Lakin özünü yalnız bu tenezzül prosesine teslim etmek, qocalığın yaxşı tereflerini, öz

[1] 2 3 >>