hetta neçe defe özüne qesd etmek bele istemişdi. Amma yalnız ve yalnız ümidi onu yaşamağa vadar edirdi. Qapı çalındı. Seher tezden Ayan qalxıb qapını açdı. Bu onun refiqesi idi.

-Niye gelmisen yene onun başqasını sevdiyini demeye?!

-Ayan meni dinlemelisen! Meni dinlemesen de heç olmasa bu zerfi oxu.

Ayan zerfi alıb oxumağa başladı.

Salam menim ezizim Ayan. Teeccüblenme bu menem Nihat. Bağışla meni. Men seni bu 3 ayda çox hirslendirdim. Senin xetrine bele deydim. Men istemirdim sen menim nece ezab çekdiyimi görüb üzülesen. Menim axırıncı müayinem pis çıxdı. Menim başımda ki ağrıları xatırlayırsan. Onlar mende xerçeng xesteliyinin elameti imiş. Meni bağışla sevgilim. Men senin üzülmeni istemirdim amma men sağalacağıma ümid edirdim. Bu gün oktyabr ayının 5-dir. Yeqin ki, sen bu mektubu oxuyanda men artıq heyatda olmayacağam. Amma her halda zerfin içindeki açarları götür. O hemin o ağ evin açarlarıdır. Orada restoran açarsan. Bir de yadından çıxmasın ki, sen yaşamalısan. Men seninle olacağam. Elvida meleyim.

Mektubu oxuyacaq Ayan sanki yuxudan ayıldı. Ola bilmez deye qışqırmağa başladı. Ayan refiqesinin bu sözlerine inanmayaraq men Nihatın yanına gedirem dedi. Refiqesi ise cavabında Ayan, o artıq heyatda yoxdur, onun ailesine de xeber ver!!!
Belece iller keçdi. İndi deniz kenarındakı, ağ evde tamam başqa bir sevinc var. Bu gün Ayan uşaq evinden götürdüyü oğlu Nihatın ad gününü qeyd edir. Tez-tez denize teref gedib öz özüne nese danışır ve sanki o başını kiminse çiynine qoyur. Bilmek olmaz dünya qeribedir. Belke de o Nihatla birgedir…
Fikirlerinizi bildirmeyi unutmayın!

<< 1 2 [3]