Dayanın çalmayın sonuncu zengi,
Yoxsa üreyime toxunacaqdır.
Bir zaman -GEL- deye o doğma sesde,
Bir hicran neğmesi oxunacaqdır.
Zengçalan ne olar elini saxla,
Bu şagird ömrümu uzat bir azda,
Bu mekteb, bu bina, bax…bu divarlar,
Menim olmayacaq zeng vurulanda.
Hele bir-birinden ayrı düşecek,
Neçe könül dostum, yaxın yoldaşım.
O sevimli ve mehriban şagirdler,
Daha olmayacaq sinif yoldaşım.
Qoyun bir defe de -menimdir-deye,
Sinif otağımı süzüm doyunca.
Telesme zengçalan, bunun üçün sene,
Minnetdar olaram ömrüm boyunca.
Çağırsın lövheye meni müellim,
Bir misal versin ki, asan olmasın.
3 saat çalışıb, hell edim onu,
Teki arzum budur zeng vurulmasın.
Üreyim titreyir yad eledikce,
Mektebe getdiyim o ilk çağımı.
De, burda nece qoyub gedim men?
Arxası çantalı uşaqlığımı.
Durub cerge ile müellimlerim,
Baxırlar üzüme sözü var kimi.
Bu doğma mehriban şen baxışlara
ELVIDA demeye dilim gelermi?
