Bir gün okeanda yol alan bir
gemi qezaya düşerek batır.
Gemiden sağ xilas olan adamı,
dalğalar kiçik, kimsesiz bir
adaya qeder sürüyür.
Adam ilk günler özünü
qurtarmasını üçün ALLAHa
yalvardı ve kömek taparam
ümidiyle üfüqe baxdı. Amma ne
gelen oldu, ne geden…
Daha sonra külekden, yağışdan
ve zererli heyvanlardan
qorunmaq üçün ağac
budaqlarından ve yarpaqlardan
bir daxma etdi. Sahilde tapdığı,
gemiden arta qalan konserv,
kompas kimi eşyaları bu
daxmaya qoydu.
Günler hemişe eyni şekilde
keçirdi. Balıq ovlayır, bişirib
yeyir ve üfüqü müşahide edir,
özünü qurtarması üçün ALLAHa
dua edirdi. Bir gün şirin su
getirmek üçün yürüyüşe çixdı
ve geri döndüyünde daxmasının
alovlar içinde yandığını gördü.
Tüstü, reqs ede ede göye
yükselirdi. Başına gele bilecek
en pis şey idi bu.Keder ve hirs
içinde dondu qaldı. İndi bu
kimsesiz adada, başını soxa
bileceyi bir daxma bele
qalmamışdı. "ALLAHım, bunu
mene nece ede bildin"? deye
feryad etdi. O geceni keder ve
üzüntü içinde keçirdi. O qeder
dua etdiyi halda, başına bu
hadise geldiyi üçün ALLAHa
sitem etdi.
Ertesi seher erken saatlarda,
adaya yaxınlaşmaqda olan bir
geminin fit sesiyle oyandı!
Elden düşmüş adam özünü
qurtaranlardan soruşdu
"Menim burada olduğumu nece
anladınız?"
Cavab onu hem çaşdırdı, hem
de utandırdı:
"Tüstü ile verdiyiniz işareni
gördük!"
