Bir dindar şexs deniz seyahetine çıxır. Qefleten fırtına başlayır ve gemini batırır. Taxta parçalarından yapışan dindar huşsuz halda yaxınlıqdakı sahile çıxa bilir.
Bir müddet sonra özüne geldikde kiçik bir adada tek qaldığını görür. Ucsuz-bucaqsız okeanın heç bir yerinde gemi görsenmir. Anlayır ki, bu adada hele uzun müddet qalası olacaq. Bu meqsedle özüne ağaclardan, kollardan kiçik bir daxma düzeldir.
Bir gün yemeye bir şey tapmaq üçün meşeye yollanır. Qara buludlar adasının üstünü alır, göy guruldayır, şimşek çaxır, yağış yağmağa başlayır. Tesadüfen dindarın daxmasını da şimşek vurur ve yanmağa başlayır. Hava qaralandan sonra qayıdan ve daxmasının yandığının şahidi olan dindar çox esebleşir. Bu halını zülm kimi qebul edib, Allaha qarşı küfr üsyan edir. Özünü Allahın sevmediyi, yaddan çıxardığı keslerden hesab edir.
Bir qeder deyindikden sonra yuxu tutub yatır. Seher oyandıqda sahilde böyük bir gemi görür. Sevincinin heddi-hüdudu olmur. Gemiye teref qaçır. Geminin şexsi heyetinden onun burada olduğunu nece bildiklerini soruşur. Ona uzaqdan yanğını (yanan daxmanı) gördüklerini ve bunu yardım siqnalı kimi qebul ederek bu adaya geldiklerini deyirler. Dindar sebrsizlik ederek Allah yanında nece böyük günah etdiyini anlayır…
