Qedim zamanlarda bir qesebede bir qız var idi. Bu qız o qeder gözel idi ki, onunla evlenmek üçün dünyanın her yerinden en varlı, en yaraşıqlı adamlar gelirdi. Ancaq qız heç kimi beyenmirdi. Bu qesebede yaşayan bir oğlan da bu qıza aşiq idi. Ancaq qız ona da könül vermirdi. Aradan iller keçdi. Oğlan başqa şehere getdi. Orada ev – eşik qurub, yaşamağa başladı. Bir gün yolu doğma qesebesinden düşdü. Orada tanış bir adamla qarşılaşdı. Hemin qızı soruşdu. Qız aile qurmuşdu. Oğlan qızla evlenen adamın kim olduğunu öyrenmek istedi. Bir yerde gizlenib o, evden çıxana qeder gözledi. Ancaq gördüklerine inana bilmedi. Çünki qarşısında kök ve eybecer bir adam var idi. Üz – gözünden varlı adama da oxşamırdı. Oğlanı maraq götürdü. Gedib qızın qapısını döydü. Özünü nişan verib, niye bele bir adamla evlendiyini soruşdu. Qız da: “Eger heyetimizdeki bağçadan en gözel gülü derib getirsen, sene cavab vererem, - dedi , - Ancaq bir şertim var. Gerek geri dönüb baxmayasan”. Oğlan qızın dediyi kimi etdi. Evvelce qarşısına sarı bir gül çıxdı. Eyilib dermek isteyirdi ki, yaxınlıqda qırmızı bir gül gördü. Ona teref getmek isyeyirdi ki, ağ bir gülle qarşılaşdı. Belece bağçanın axırına çıxdı. Elacsız qalıb oradakı güllerden birini derdi. Qız oğlanın elindeki solmuş gülü görüb dedi: “Gördün? Heyatda hemişe en yaxşısını tapmağa çalışırsan, vaxt keçir, sonra da en pisi ile razılaşmalı olursan”...
