Bir vezir yoxsullara, ehtiyacı olanlara dövlet xezinesinden borc pul verir, borc alanlar “Borcumuzu ne vaxt qaytaracağıq?” — deye soruşanda “Padşahımız ölende qaytararsınız”, — deye cavab verirdi.
Bunu eşiden bir nefer tez padşahın yanına gedir ve deyir: “Qibleyi-alem, sizin veziriniz xezineden ehtiyacı olanlara borc pul verir, özü de “Padşahımız ölende qaytararsınız”, — deyir. Demeli niyyeti pisdir ki, sizin tezlikle ölmeyinizi isteyir”.
Bunu eşiden padşah vezirinden inciyir. Ancaq yene de onu hüzuruna çağırıb, deyilenlerin doğru olub-olmadığını öyrenmek isteyir.
Veziyyetin ne yerde olduğunu anlayan vezir padşahın üreyini yumşaldan bu sözleri deyir: “Padşahım, deyilenler doğrudur. Men xezineden ehtiyacı olanlara borc pul verir, sonra da onlara “Padşahımız ölende qaytararsınız”, — deyirem. Ancaq men bunu sizin ölmeyinizi istediyim üçün yox, eksine daha çox yaşamağınız üçün edirem.
Bilirsiniz ki, her borcluya borcunun vedesi qısa görünür, vede tamam olmasın deye dua edir. Bu, o demekdir ki, borclular borclarını gec qaytarsınlar deye, sizin ömrünüzün uzanması üçün dua edirler. Allah qatında en meqbul dualardan biri de borclu qullarının duasıdır”.
