Be`zi ferdler ve aileler meslehetli yolu te`yin etmek üçün istixareye müraciet edirler. Amma istixare heddini düzgün bilmediklerinden onu yeri geldi-gelmedi işe salırlar. Me`lum meseledir ki, istixare ağıl, tecrübe, meslehet ve bu kimi yardımları evez etmemelidir. İstixarenin ağılın yerini tutması düşünceni zeifledir, insanın eqli inkişafına mane olur. İnsan öz heyat problemlerini ağıl ve tecrübe vasitesi ile hell etmelidir. Öz ağılı ile her hansı meseleni hell ede bilmeyen şexs başqalarının ağıl ve tecrübesinden faydalanmalıdır. (Me`lumatlı ve mütexessis şexslerle meslehetleşmek lazımdır.) Bütün bu merhelelerden sonra son qerar çıxarmaq olar. Amma deyilen tedbirlerden sonra mövcud şübheler aradan qalxmasa, insan tereddüdde qalsa ve seçim aparmağa mecbur olsa, Allaha üz tutub tereddüdlü veziyyetden çıxmaq üçün istixare ede biler. İstixare bir növ duadır. İstixare eden şexs Allahdan isteyir ki, ona doğru yol gösterilsin ve tereddüdlü veziyyete son qoyulsun. İstixare eden insan Allahın lütf ve yardımlarına ümidli olmalı, her bir duada hüsn-zenn ve xoşbinliyi terk etmemelidir. Xoş gümanla istixare edib onun neticesini boşlamaq terbiyevi baxımdan düz deyil. Elece de, düzgün deyil ki, bir şexs dua etdiyi halda duasının qebul olmayacağını düşünsün. Bele bir münasibet duada hüsnü-zenne ziddir. Eslinde istixarenin neticesi şer`i delil deyil ve hansısa iş istixare ile vacib olmur. Böyük alimlerden biri "istixare edib onun neticesini boşlamaq olarmı” sualına bele cavab vermişdir: "İstixare vaciblik getirmir.”
İzdivac meselesinde lazımi araşdırmalar aparmadan istixare yolunu seçmek şer`i ve islami ölçülere uyğun deyil
