Bir tacir düşünün ki, elinde 50-100 min manat mayası var. Bu tacir bir dükan (obyekt) açır ve etimad etdiyi bir şexsi de hemin yere idareçi teyin edir. İş qızışır, iller keçir amma tacir teyin etdiyi şexsle hesabat aparmır. Etimadı olduğu üçün yaxud da sehlenkarlıq ucbatından yalnız onun dediklerri ile kifayetlenir. Bu iş ne derecede sağlam ve davamlı ola biler?
Eksine ola biler ki, etimad etdiyi şexs de sehlenkarlıq etsin ve neticede qurulan iş de, maya da batsın.
Yuxarıda qeyd edilen taciri şerti olaraq ağıl qebul edek. Sermaye bizim ömrümüz, dükan bu dünya heyatı, teyin etdiyimiz işçi ise nefsimizdir. Eyni ile ticaretde olduğu kimi ağıl elindeki ömrü ancaq nefse arxayın olaraq yaşayarsa ve özüne hesabat vermezse o zaman sonu tacirden de acınacaqlı olar. Çünki tacırın initdiyi puldur ve yeniden qazanıla biler, amma ikinci “tacirin” (insanın) itirdiyi ömrdür ki, onu qaytarmaq olmur. Odur ki, ağlımızla nefsimizin arasındakı hesabatı unutmayaq!
