İmansızlıq insanı derin menevi boşluğa, sıxıntıya, narahatlığa sürükleyir ve heyatın esl meqsedinden uzaqlaşmasına sebeb olur. Bele insanlar hadiselere çox sethi yanaşırlar. Dar düşünce terzine malik olan bu insanlar her şeyi dayaz düşünceleri çerçivesinde deyerlendirirler.
İman getirmeyen insan üçün her şeyin merkezi özüdür. Dünyada böyük müharibe baş verdikde bele, onu maraqlandırmır, çünki onun üçün esas özünün bu müharibeden zerer çekib-çekmemesidir.
İnsanın bele veziyyetde özü ve yaxınları üçün tedbir görmesi, elbette, normaldır. Ancaq insanın cavabdehlik şüuru sadece yaxın etrafı ile mehdudlaşmamalıdır. Çünki bu cür insan ancaq şexsi rahatlığını düşünür. Çetinliklerle qarşılaşan, heyat uğrunda mübarize aparan insanların veziyyetini yaxşılaşdırmaq onu maraqlandırmır.
Bu insan her hansı ölkede tehlükesiz yaşayarken bir anda müharibe mühitine düşen qadınlar, uşaqlar, qocaların yaşadığı çetin şeraiti düşünmür. İnsanların bu veziyyete düşmesine sebeb olan esl sebebleri araşdıraraq bu çatışmazlıqları aradan qaldırmaq üçün cehd etmeyen insan var gücü ile özünü xilas etmeye çalışar.
Allah qorxusu olmadıqda ise dünyadakı qarışıqlıqları görüb semimi şekilde Quran exlaqının hakim olmasına cehd etmeyin yerine, ancaq özünü ve yaxın etrafını xilas etmek isteyer. Öz ehtiyaclarını temin etmek, çetinlik çekmemek onun üçün kifayetdir. Başqalarının ne veziyyetde olması, qorxu içinde ve aclıq tehlükesi ile yaşaması onun üçün ehemiyyet daşımır.
Halbuki yüksek exlaqa malik şüurlu insan yuxarıda çekdiyimiz misaldakı kimi mühitde olmasa da, dünyadakı qlobal hadiselere baxaraq beşeriyyetin din exlaqına ehtiyacı olduğunu derhal anlayar. Özünden başqasına laqeyd yanaşan ve eqoist insanlardan ibaret cemiyyetin insanları dinsizliye sürükleyeceyini derk eder. Allahın razı olduğu gözel exlaqın yaşanmamasının cemiyyete vurduğu derin yaraları görer ve anlayar ki, bu yaraları sağaltmağın yegane yolu din exlaqını cemiyyetde hakim etmekdir. Sonra elinden geldiyi qeder çalışar, bu üstün

[1] 2 3 4 >>