Uşaqlar Allahın valideynlerine bexş etdiyi en gözel nemetlerden biridir. Övlada sahib olmaq valideynler üçün çox sevindirici veziyyet olsa da, bir çox valideyn övladları böyüdükden sonra onlardan narazı qalır, eziyyetlerinin qarşısında istedikleri kimi övlada sahib olmadıqlarından gileylenir. Hetta çox acınacaqlı hal olsa da, valideynlerini “qocalar evine” qoyan, yaxud da çöllere atan övladlara da az rast gelmirik. Bunlar bir terefe, döyülen, tehqir edilen, hetta öldürülen valideynler de az deyil. Demek olar ki, ele bir gün olmur, xeberlerde bu cür hallara rast gelmeyek. Bu veziyyet ise yalnız bizim ölkede deyil, dünyanın her yerinde baş verir. Bu problemlerin helli üçün müxtelif müzakireler aparılır ve müxtelif üsullara el atılır. Bes esl çıxış yolu nedir? Bu hal tekce valideynler ve övlad arasında baş vermir. Niye cemiyyetdeki insanlar arasında bu qeder anlaşmazlıq olur, insanlar bir-biri ile kobud davranır, hörmetsizlik edir, bir-birini seve bilmirler?
Her şeyden önce, övlad da Allahın bir tecellisidir, Allah onu hem nemet, hem de imtahan olaraq valideynlere bexş edir. Bezi valideynler onun Allahın tecellisi olduğunu unudur, bütün diqqetini ve sevgisini onlara yönlendirirler, onları xoşbextliklerinin temeli kimi görürler. Elbette ki, övlada en gözel terzde sevgi ve qayğı gösterilmelidir, valideynler her cür imkanlarından istifade ederek onları qorumalıdırlar. Ancaq unudulmamalıdır ki, övladı veren de, alan da, yediren, içiren de Allahdır, uşaqlar da Allahın tecellisidir. Bir de insan yalnız ve yalnız Allahı sevmekle xoşbext ola biler, diger insanları ise Allahın tecellisi olaraq sever. Allah insanı ancaq Özüne ibadet etmek üçün yaradıb. Allahın bize verdiyi her bir nemet Onun yolunda ve Onun rizasını qazanmaq üçün istifade edildiyi halda, insanı xoşbext ede biler. Elece de uşaqlar.
Her birimiz eşitmişik ki, uşaqlar dünyaya gelende, yaxud da qohum-eqreba ile qarşılaşanda bele dualar edilir: “Allah xeyirli övlad etsin”, “Adı ile böyüsün”, “Valideynlerine layiq

[1] 2 >>