Günlerle üzülüb ağlayaraq heyatı özüne zindan eden o qeder insan var ki..
Bu insanlar iman getirmeden heyatın ağır yükünü çiyinlerine alaraq yaşamağa çalışırlar. Halbuki insan iman getirmese, dünyanın bütün ağırlığı üzerine çöker ve bu ağırlığın altında ezilerek ölüme doğru irelileyer.
Bir insandan sevgi gözleyer, amma axtardığı qarşılığı ondan tapmaz. Karyera qurmağı hedefleyer, en yüksek mövqeye çatar, yene de qane olmaz. Mal-mülk elde eder, lakin istediyi xoşbextliye nail olmaz. Çünki gerçek xoşbextlik ve rahatlıq ancaq imanla ve Allaha tevekkülle mümkündür.
Eger Allah size kömek ederse, heç kes size qalib gele bilmez. Eger O, sizi zelil ederse, Ondan sonra kim size yardım ede biler? Qoy möminler Allaha tevekkül etsinler! ( Ali İmran suresi, 160)
Tevekkül, sebir ve qedere teslim olmaq .. Bu anlayışlar üzerinde çox durmaq lazımdır. Çünki insanlar Allahdan uzaq olduqları, iman getirmedikleri, tevekkül etmedikleri üçün bedbindirler. En kiçik çetinlikle qarşılaşdıqda feryad edirler. Bir az xestelenseler, ölüb-ölüb dirilirler. Halbuki ölüm anı qederlerinde belli deyilmi? Ele ise bu qeder teşviş neye lazımdır? Bu dünyanın sonunda hamımızı sonsuz axiret heyatı gözlemir? Niye insanlar axiretden bu qeder xebersiz yaşayırlar? Allah yaratdığı bütün insanlar üçün müeyyen qeder teyin edib. Hamımız bu qederi yaşayırıq. Öleceyimiz anı ne bir saniye uzada, ne de qısalda bilerik.
Buna göre de, her imtahanı xoş qarşılamalı ve sebir etmeliyik.
Müselmanın qelbi imanla doludur. Heyatı boyu Allaha tevekkül ederek yaşayır. Tevekkül etmek bu dünyadakı en böyük rahatlıqdır.. Allaha tevekkül etmek insani nikbin edir. İnsan çox zeif yaradılıb. Derhal qorxuya düşür, ümidsizliye qapılır, narahatlıq keçirir. Amma tevekkül etdikde bütün ezablar yox olur, böyük güc qazanır. Ona göre de, heqiqeten iman getiren insanı heç ne çökdüre bilmir. Çünki iman getirenler güclerini yegane dost ve bütün kainatın sahibi olan Allahdan alırlar.
Elbette ki, müselmanlar da çetinliklerle üzleşirler.

[1] 2 >>