Yaşlı qadın olduqca Allaha bağlı bir adam idi. Her seher qapısının ağzına çıxar ve uca sesle: “Allahım, bize verdiyin her şey üçün sene şükürler olsun!” – deye dua ederdi. Her defe de yan qonşusunun sesi eşidiler, qonşusu sesi çıxdıqca: “Allah yoxdur, Allah yoxdur!” – deye feryad qoparardı. Yaşlı qadın bundan ne qeder incise de, sözünden dönmezdi. Ertesi gün yene qapısının ağzına çıxar, dua eder, sonra evine qayıdardı. Qonşusu da inad olsun deye var gücü ile, “Allah yoxdur, Allah yoxdur!” – deyib teselli tapmağa çalışardı.
Bir axşam qonşusu yaşlı qadına “tele qurmağı” qerara aldı. Dükana gedib meyve, terevez, çörek aldı. Doldurduğu torbaları yaşlı qadının qapısının ağzına qoydu. Ertesi gün yaşlı qadın qapını açıb torbaları gördü. Evvelce teeccüblendi, sonra ellerini Allaha açıb sevincle, “Sene şükürler olsun, Allahım. Gönderdiyin bu nemetler üçün sene şükürler olsun!” – deye dua etdi. Bu vaxt ağacın arxasından ona tamaşa eden qonşusu seslendi: “Allah yoxdur, qadın, Allah yoxdur! O gördüyün şeyleri de sene men aldım!”. Yaşlı qadın heç halını pozmadı ve bu ibretli sözleri dedi: “Uca Allahım! Sene ne qeder şükür etsem, yene azdır. Hem bu nemetleri mene göndermisen, hem de xercini şeytana ödetmisen”..
