Peyğember (s) Cebrailden soruşdu: “Melaikeler de gülüb-ağlayırlarmı?” Dedi: “Beli. Üç nefere teccüblenib gülürler ve üç nefere de merhemet ve üreyiyananlıq edib ağlayırlar.
Güldükleri keslerden birincisi odur ki, bütün gün erzinde pis-pis danışır, axşam olanda da ele ki, işa namazını qılır, yene boş-boş ve lazımsız söhbetlere başlayır bu zaman melaikeler ona gülüb deyirler: “Ey bixeber! Seherden axşama qeder doymadın, indi doyacaqsan?!”
İkincisi eline bel ve külüng götürüb torpağını şumlamaqdan ötrü öz tarlasına geden tamahkar kendlidir. O, öz payını artırmaq meqsedile qonşu tarla ile öz tarlasını ayıran torpaq sahesini de belleyib öz sahesine qatmaq isteyerken melaikeler ona gülüb deyerler: “Bu genişlikde torpaqdan gözün doymadı, bu kiçik hisseden doyacaq?!”
Üçüncüsü özünü namehrem kişilerden örtmeyen qadın baresindedir. Ele ki, ölen zaman onu kefene büküb qaranlıq ve gözlerden gizlin olan yere – qebire qoyarlar, melaikeler gülüb deyerler: “Reğbete sebeb olduğu zaman onu gizletmirdiniz, indi gizledirsiniz?! Halbuki, indi ona yalnız nifret ve ikrah olunar.
Melaikelerin ağladıqları kesler ise bunlardır:
Biri elm ardınca gederken yolda ölen qeribdir.
İkincisi övladları olmayan ve ömürleri boyu övlad hesreti ile yaşayan yaşlı kişi ve qadındır. Ele ki, yaşlı çağlarında övladları olar, onlar seviner ki, bu yaşımızda bizim xidmetimizde durar, ölenden sonra da bizi defn eder. Hemin vaxt hemin övladları ata-anasından qabaq dünyasını deyişer. Melaikeler ata-anadan qabaq hemin övladın halına ağlayarlar.
Üçüncüsü gecenin bir alemi oyanıb (yuxulu olduğu üçün) anasının yoxluğundan xeberi olmayan, ağlayaraq onun dalınca getmek isteyen yetimdir. O, ağlayan zaman daye onun üstüne acıqlanıb deyer: “Ne ağlayırsan?!” Hemin an anasının olmamağı uşağın yadına düşer ve ümidsiz halda susar. Hemin vaxt melaikeler onun qeribliyine ağlayarlar.
