Harun er-Reşid eyin-başını deyişdirib saray eyanları ile kendlerin birinden keçirdi. Öz bağçasında işleyen bir qocanı gördüler. Xelife yaxınlaşıb qocaya salam verdi, ne işle meşğul olduğunu soruşdu.
Qoca cavab verdi: “Xurma ağacları ekirem”. Harun er-Reşid soruşdu: “Ekdiyin fidanlar neçe ilden sonra bar verecek?”. Qoca: “Inşaallah, on beş ilden, belke de iyirmi ilden sonra”. Xelife heyret içinde idi: “Qoca, düşünürsen ki, 15-20 ilden sonra sağ qalacaqsan? Axı, bu ağacların mehsulunu görmek yeqin ki sene qismet olmayacaq”. Ağsaqqal kişi ehvalını pozmadan söyledi: “Ne olsun ki? Bizden evvelkiler ağac ekdiler, meyvesini özleri yeye bilmediler, biz yedik. Indi de men ekirem, qoy meyvesini bizden sonrakı nesiller yesin”.
Qocanın alicenablığından tesirlenen Harun ona bir kise qızıl bağışladı. Qoca qızılları alıb Allaha dua etdi: “Ilahi, Sene şükr olsun. Hamı ekdiyi ağacın behresini neçe ilden sonra görür, men ise hemin an ağaclarımın faydasını qazandım”.
Xelife gördü ki, qoca hem de dindar, şükr eden, gözütox adamdır. Buna göre ona daha bir kise qızıl verdi. Qoca yene ellerini semaya qaldırıb şükr etdi: “Ilahi, Sene şükr olsun. Hamının ağacı ilde bir defe bar verir, menim ağacım ise dalbadal iki defe mehsul getirdi”.
Harun veziyyeti bele görende eyanlarına qayıtmaq işaresi verib dedi: “Tez qayıdıb gedek. Bu kişi her defe şükr edende men özümü saxlaya bilmeyib ona bir kise qızıl vereceyem. Qorxuram ki, bütün xezinemi verib müflis olaram”.
