Bu hekaye menim unutmağa çalışdığım ancaq unuda bilmediyim bir sevgi hekayesidir..Tam real öz heyatımın hekayesidir..
Men artıq bir genc qız idim..18 yaşım var idi..Uzaq qohumlardan C..adında bir oğlanla tanışlığımız ilk toyda başlamışdı..Hemin gün heyatımda nece bir deyişiklik olacağını esla bele düşünmürdüm..İlk onu görende üreyime bir ateş düşdüyünü hiss etdim..İlk defe idi ki üreyim bele heyacanla döyünürdü..İlahi..hemin günün bitmesini heç istemirdim..O da mene nece sevgi dolu baxdığını baxışlarından anlayırdım..
Men artıq Telebe adını qazanmışdım..ve belece bizim aramızdakı mesafeler uzaqlaşdı..yalnız telefonla elaqe saxlayırdıq..danışırdıq..O mene çox ümidler verirdi..Men de anlamışdım ki artıq bizim qarşımızda heç bir manee yoxdu..Amma
Deme heç de her şey men düşündüyüm kimi olmadı..Günlerin bir günü evimize bir devetname geldi..ve hemin gün menim belke de en çox heyata nifret etdiyim gün oldu..C..ve S.nin toyuna sizi devet edirik..O an heç vaxt yaddaşımdan çıxmır..Men günlerle yemek yemirdim..özüme qapanıb ağlayırdım..Amma ne faydaa..Artıq çox gec idi..Onlu dünyada onsuz olmuşdum..Taleyimle barışmalı oldum..Ve bir daha sevmeyeceyime and içdim..
Ve sevmediyim biri ile aile qurdum..
İndi yene de onu unuda bilmirem..bu hekayeden 15 il keçmesine baxmayaraq...
İndi ona qarşı üreyimde hemişe bir hiss var.
Bilmirem bu sevgidir,yoxsa nifret....................
