neçe illerdi bu evde adam özünü küçede nece hiss eleyerse, ele o cüre yaşayır, ömrü-günü küçelerde keçenlerle onun ele bir ferqi yoxdu.
Bir vaxtlar sevimli eylencesi, indi ise cansıxıcı meşğuliyyetden savayı, heç ne olmayan makinanın arxasında oturmuşdu.
Bu ona indi tekce derd-qem unutmaq yox, hem de emelli-başlı vaxt öldürmek üçün gerek idi.
Vaxt öldürmek! Göresen, onu kim deyib ki, insan anadan olan günden ölmekle meşğuldur. Eceb sözdü.
Ele o özü de çox-çox qabaqlar ömrün-günün qedrini bilen idi, boş-boşuna itirdiyi vaxt üçün hemişe acıyırdı.
Kef kök, can sağlam, bu dünyadan niye de kam ala-ala yaşamayasan?
Meger bunun üçün ne vaxtsa elave bir ömür de verilecekdi ki, ümid bağlayıb ona arxayın olsun? Bilirdi ki, ele şeyler var, elese yalnız indi eleye biler, elemese heç vaxt...
İndi ise öten her deqiqenin, her saatın ömürden-günden getdiyini bile-bile zerrece de olsun teessüflenmirdi. Guya, ele-bele de olmalı idi. Teessüf!...
Hansı gözel gün, şirin an üçün? Sanki bele hal heç vaxt olmamışdı.
Olur axı herden: heyat bezen o qeder bihude ve menasız keçir ki, hetta vaxtile yaşadığın en gözel günler de birce anda yaddan çıxır.
İndi de: o, uzun iller elbeyaxa olduğu taleyi ile barışıb oturmuşdu, demek olar ki, heç neyin arzusunda deyildi, heç ne istemir, heç neye can atmırdı.
Onunçün heyat sanki çoxdan başa çatmışdı.
Toxunanda min yerden cırıldayan köhne deyirmi stola, divardakı solğun, sallaq kağızlara, sınıq-salxaq kitab şkafına, onu tenge getiren menzerelere baxıb key-key düşünürdü ki, göresen, ele bir möcüze baş verermi, bütün bunlardan can qurtarsın?
Lap müveqqeti de olsa...
Teki qurtarsın... Bele-bele nece oldusa, onun ağlına entiqe bir fikir geldi: özünü niye dağa-daşa salır axı, borcunun evezine televizoru peşkeş eder, vessalam.
Onsuz da Bakının verilişlerine baxmır, guya, Moskvaya, ya o birilerine baxmasa ne olacaq? Onsuz da hamısı eseb menbeyidi.
Şükür-elhemdülüllah, indi camaat ele xeberler tapıb
»Maraqlı ve Meslehetli
»Oxu zalına keç