sözüm yoxdu sene,-ev yiyesi teessüfle başını buladı,-barı adını seyid qoyub, eli özüne güldürme!
-E, yeri e, yeri! Pulu yoxdu, adını da kişi qoyub!-hem bu qemişden üzülüşmekleri üçün ellerine gireve düşmüşdü, hem de qulağı eşide-eşide kişiliyine lağ eleyib üreklerini soyudurdular. Bundan lezzetli şey? İşin düzelmeyib, daha qanın niye qaralsın? Herif-zadsan beyem?!
Evi qızdıra bilmemeyi cehennem, qaz yansa idi, heç olmasa qaynadıb bir qaşıq isti su içerdi.
Metbexde oturub işlemeyi xoşlamasa da, bu saat bu balaca yerin istisi ayrı alem olardı, hele şama hazırlamağa - cibde siçanlar oynaşanda, adeten yuxudan ele qalxardı ki, seherle naharı bir elesin - bir şey tapsaydı, lap entiqe.
İndi lap yeqini idi ki, ne üçün çıxmasa da, axşama yandırmağa şam almaq ve bir qaşıq isti yemek üçün mütleq evden çıxmalıdır.
Birden orda da işıq olmasa, onda nece? Çünki her şeyden göründüyü kimi, bütün şeherin işıqları sönmüşdü.
Heç trolleybuslar da göze deymirdi. Hele olsun metro da işlemir.
Nedense bele vaxtlar hemişe ele bilirdi, heyat dayanıb, dünyanın axırı gelib çatıb, sondu artıq.
Birden-bire indiden axşamın fikrini elemeye başladı.
Zülmeti, soyuğu, canının ağrısını düşünende qefilden bütün vücudunu soyuq ter basdı, ele bil bedeninde qarışqa rizesi gezdi.
Bu hal teqriben yarım deqiqe çekdi.
Sonra da özünü danlamağa başladı ki, niye axı hemişe işin özüne ziyan eleyen terefini fikirleşir?
Neye göre ümid bağladığı ne varsa hamısı birdefelik puça çıxmalıdır? Ne olub axı metroya? İşıqdı, sönüb, yanacaq. Beyem az olub bele şey?
Yeqin, bu camaatın halına acıyan da var, ola bilmez ki, bu boyda şeherde hamı vicdanını itirmiş olsun.
Helbet, bir qeyretli oğul tapılıb, axırı, milleti qurtaracaq bu zülmetden. Özü de neye göre hamının evezine o fikirleşmelidi?
Yeni bele ağıllı çıxıb? Hergah bu cür millet qedri bilendise, kimi gözleyir? Niye buyurmur yuxarı başa?
Xatircem olsun, here öz işini, neyi nece elemeli olduğunu ondan min pay
»Maraqlı ve Meslehetli
»Oxu zalına keç