sazaqlı günde heç iti de qapıdan qovmazlar. Axı hardan ağlına gelib bu sefeh fikir?

Kimdi onu evden qovan? İnsanlıq harda qaldı bes? Guya, bilmirler ki, o, fırıldaq adam deyil?

Ondan-bundan minnet götürmekdense, imkanı olsa, gedib ele başına çare qılar, daha kelek niye gelir?

Yoxun üzü qara olsun, zehrimardan ele hamı bezardı.

İşıq kesildiyinden beş-altı tramvay ard-arda ele dayanmışdı ki, ele bil nümunevi qocalar neyese növbe tutmuşdular.

Tesadüfe bir bax, özü de düz erzaq mağazasının qarşısında.

Bele münasib bir oxşarlıq tapdığına üreyinde sevindi, bunu mütleq teze eserine salacağını qet eledi ve fikrin tezeliyinden ele bil cana gelen kimi oldu.

Durdu ki, gedib çaydanın altını yandırsın, yadına düşende ki, seher obaşdan qaz da gelmir, ehvalı yeniden korlandı.

Qapı döyülende ani olaraq fikrinden keçdi ki, yegane yolu var: eger gelen ev yiyesidirse, onu mütleq qabaqlamaq lazımdır: derman üçün ona pul verermi, ya yox?!

Bele olsa, aydın meseledir ki, heç kiraye haqqında söhbete qayıtmazlar da.

Üstelik o bunun derman üçün alındığını bilse, heç özünün de üzü gelmez borc söhbetini elemeye. Herçend o gelenin ev yiyesi olduğuna da inanmırdı.

Her kim idise qapının zengini basmağa ürek elememişdi.

Hemişe beledi: üzün gelmirse, her şeyi ehtiyatla eleyirsen, hereketlerini ölçüb-biçirsen ki, qelbe toxunmayasan.

Halbuki bu zengle bu qapını her gün azı on defe açdırırlar: qaz idaresinden gelen, işıqçı, dost-tanış, qonşular, usta...

-Seyidem, bexte baxıram! Gelecekden xeber verirem,-deyenin yanında başqa bir arvad da var idi.

-İşıq yanacaq?-soruşdu ve bu sualı vaxtında tapıb vere bilmeyine memnun-memnun gülümsündü.

-Görürem, yaxşı oğlana oxşayırsan,-seyid icaze gözlemeden içeri dürtülmek istedi.

-Onda pulsuz,-o, şert qoydu ve qapını azca sıxdı ki, qonaq içeri girmeye telesmesin. Bu sözü eşiden bextebaxan utanıb-qızarmadan dedi:

-E, arvad arvaddı, heç o da öz eriynen pulsuz yatmır, sen neden dem vurursan?

-Heç

<< 1 2 [3] 4 5 ... 10 >>