Onu her gün heyetde görürdü. Qadın xecaletinden heç başını da qaldıra bilmirdi.

İndi altıncı mertebede, düz qapının ağzında onunla üzbesuret dayanmışdı. Hemişeki kimi mehzun görkemi vardı.

Ev yiyesini astanada gören kimi satmağa getirdiklerini teriflemeye başladı.

-Bilirsiniz... men bu günlerde köçecem,-öz aleminde, guya, heç ne almamağının sebebini izah etdi ve qadının tebessümünü cavabsız qoymadığından da çox, ekser günler heyetden gelen sesine oyanıb qarasınca deyindiyi bu adamın qapıdan narazı getmemeyine sevindi.

Divarın o biri üzünde kimse pianoda tek barmaqla yene hansısa zehletöken bir mahnını dınqıldadır, hemişe de eyni yerde ilişib, yeniden çalmağa başlayırdı.

Sanki naşı çalğıçıya kiminse eseblerile oynamaq üçün gösteriş-zad verilmişdi. Bu, az zehle tökürmüş kimi andır çiskin de bir yandan...

Ne yağan kimi yağır, ne de kesirdi. Seher erteden başlayan külek - bu gün o, yuxudan ele bu sese qalxmışdı - emelli-başlı at oynadırdı.

Terslikden nahara yaxın işıq da söndü.

Yarıqaranlıq otaq bumbuz idi. Her defe o özüne söz verirdi ki, sağlıq olsun, bir gün vaxtı olanda qapı-pencerenin yırtıq-deşiyine gerek emelli-başlı el gezdire.

Yoxsa keçen ilki kimi? Ele sehlenkarlıq eledi ki, bütün qışı xestelikden göz aça bilmedi. Daha besdir canla cavanlıq elediyi, günü-günden geri gedir.

Amma o var ki, bezen havaların xoş keçmesi de behaneye çevrilirdi.

Axmaq kimi zehrimar tenbellik de ekser şeylerde olduğu kimi, ele bu işde de el-qolunun kendiri idi.

Eslinde hele bir hefte evvel qonşu apteklere baş çekib pambıq tapmayanda yaxşı bilirdi ki, şehere olduğu kimi ele bu işe de qar yağacaq.

Xasiyyeti idi, heç vaxt uzaqdan bir şey alıb getirmezdi. Bazarlığı da evin yan-yöresinden eleyirdi.

Durub, tutalım, lap vacib olan balaca bir şey üçün bir de gedib şeherin o başına çıxa - bele şey eleyen deyildi.

Bir yerden bir şey tapmırdısa, ele bilirdi, o şeyden heç harda yoxdur.

Demeli, yoxdu ki, satışa verilmeyib, yoxsa ne

[1] 2 3 ... 10 >>