olmayan kelimenin tam manasıyla muhtaç
bir kimseyim."
Adam dilenciye sokulur karısının gelinlik
başörtünü satarak aldığı ve günlerdir açlıkla
boğuşan yavrularının bir öğünlük yiyeceğine
ödeyeceği iki dirhemi, olduğu gibi cebinden
çıkarır zavallı dilenciye verir. Şimdi eli boş eve
dönmekten gerçekten utanmaktadır; çemberin
parası ne oldu diye sorduğu zaman karısına
ne cevap verecek. Kadıncağıza nasıl
"Çemberine iki dirhem verdiler; onu da ilk
rastladığım dilenciye verdim; adamın
yalvarmalarına dayanamadım" diyebilecekti.
Bu düşünceler içerisinde camiye varıp akşam
namazını kıldıktan sonra çöken akşam
karanlığılı ile birlikte ve bomboş ellerle yine
evine döndü. Karısı ve çocukları sabırsız
bakışlarla bir şeyler getirecek diye yolunu
gözlüyorlardı.
Geç de kalınca her halde iyi bir şeyler getirecek
diye sevinmişlerdi. Adam ümitsiz bir halde ve
hep önüne bakarak kapıdan içeri girince kadın
şaşakalır ve o akşam da aç kaldıklarını anlar
yavrular da boşa giden ümitlerinin arkasından
kim bilir kaçıncı kere hep bir ağızdan artık
açlıktan kısılmaya yüz tutmuş zayıf bir sesle
ağlamaya başlarlar. Kadın hem kızgın ve
hemde şaşkın bir ifade ile kocasına
.başörtüsünü ne yaptığını sorar.
Adam herşeyi olduğu gibi anlatarak başörtüyü
sattıktan sonra yiyecek bir şeyler almaya
giderken yolda rastladığı dilenciye elindeki iki
dirhemi verdiğini karısına söyleyeverir. Kadın
işin iç yüzünü öğrenince üstün bir sabır ifadesi
takınarak kocasına şöyle der: "Başörtünün
parasını madem ki Allah yolunda verdin; O ulu
ve zengindir; gösterdiğin cömertliğin
karşılığında bize dilediği anda karşılığını
vermek gücüne fazlasıyla sahiptir. Sen yine en
iyisini yaptın; bakalım önümüze hangi kapı
açılacaktır."
Sabahleyin kadın, kocasına bu defa yine baba
evinden getirdiği bir duvar saatini verir, "şimdi
de bunu satmaya götür ve karşılığında eline
geçen para ile eve yiyecek bir şeyler getir" der.
Ertesi gün adam, çarşının her tarafını gezerek
saati satmaya

<< 1 [2] 3 4 >>