Demirçi uzun iller cavanlıq edib gezib-tozduqdan sonra bir gün özüne gelir. Yaşayışının doğru olmadığını anlayıb tövbe ederek her şeyi bir kenara qoyub Allahın yoluna qedem qoyur. Amma bundan sonra da heyatı rahatlaşmır, eksine problemleri, sıxıntıları günü günden artmağa başlayır.
Bir gün dostu onun e'malatxanasına gelib deyir:
" Vallah, seni süstleşdirmek ve tutduğun bu yoldan çekindirmek istemirem. Amma Allah yoluna qedem qoyduqdan sonra lap pis sıxıntılara düşmüsen ki?!"
Demirçi bir söz deye bilmedi. Çünki bir neçe müddet idi ki, bu sual onun da beynini qurcalayırdı. Amma dostunun da sualını cavabsız qoymaq istemirdi, sadece verecek cavabı yox idi.
Bir neçe saniye sükut etdikden sonra demirçi sanki istediyi cavabı tapdı ve bele dedi:
"Bilirsen, menim yanıma xam polad getirirler, mense onlardan qılınc düzeldirem. Evvel onları cehennem kimi isti kürenin içerisine salır, közerene kimi qızdırıram. Sonra en ağır çekicimi götürerek onu istediyim şekle salmaq üçün döyeclemeye başlayıram. Sonra bu qızarmış poladı soyuq suya salıram. Be'zen sanki poladın istiden soyuğa düşdüyü üçün nece sızıldadığını, nale çekdiyini eşidirem".
Demirçi yene bir neçe saniye susdu ve sonra sözüne davam etdi:
"Be'zen görürem ki, be'zi poladlar bu eziyyetlere dözmür ve üzerlerinde çatlar emele gelir. Artıq bu poladlar gereksiz olduqlarına ve işe yaramayacaqlarına göre onları kenara atıram.
Beli, Allah be'zen meni "istiye" salır ve be'zen de möhkem "döyecleyir". Be'zen de hemin soyuq suya batırılan polad kimi nale çekirem. Amma Allahdan tekce istediyim budur:
Allahım, istediyin şekle düşmeyince menden el götürme. Meni istediyin formaya salmaq üçün beyendiyin her bir üsuldan istifade et, ne qeder zaman lazımdırsa, meni döyecle. Ancaq ne olar, meni gereksiz polad kimi kenara atma!..."
İlahi, günahlarımı bağışla,
çünki günahlarıma Senin qeder sebr eden birisini görmedim...
