karışmış,
zayıf çelimsiz bir genç hali vardı.
Aşık çobanın arkadaşı:
– Efendim! Ben ona çok söyledim. Sen kim,
padişahın kızı kim? Senin neyine padişahın
kızına aşık olmak, ama dinletemedim.
İhtiyar:
–Çağır bakalım şu aşık çobanı da bir de
onunla konuşalım.
Genç çoban arkadaşının yanına gider ve
birlikte ihtiyarın yanına dönerler. Aşık çoban
ihtiyarın yanına gelince, durumun çok daha
vahim olduğu gözlerden kaçmamıştır. Genç
çobanın ayakta duracak takati yoktur.
İhtiyar:
– Evladım bu halin nedir? Üzülme, çaresi
olmayan dert, şifası olmayan hastalık yoktur,
dedikten sonra derin düşüncelere dalar gider.
Kısa bir sessizlikten sonra ihtiyar, çobanlara
yere oturmalarını söyledikten sonra anlatmaya
başlar. Kapılarına kadar gelen bu alim zat,
devrin padişahının danışmanlarından biriymiş.
Uzun yıllardır, padişah her sıkıntıya düştüğü
meselede ilk danıştığı bu ihtiyar alim olurmuş.
Padişah bu ihtiyarı çok sevmiş, onu kendine
danışman yaparken bir istekte bulunmuştu:
“Benim danışmanım olduğunu kimseye
söylemeyeceksin, falanca dağın eteğinde bir
kulübede yaşayacaksın, ben seni çağırınca
geleceksin.”
O zamanlar genç olan bugünün ihtiyarı,
padişahın talebini kabul etmiş ve yılladır dağın
eteğindeki kulübesinde tek başına yaşıyor, boş
zamanlarını da gül satarak geçiriyordu.
Padişahın onu sevdiği gibi o da padişahı çok
seviyordu. Bu yaşantıya sırf padişahı sevdiği
için katlanmıştı. İhtiyarı dinleyen gençler
şaşkındır, hele aşık çoban şaşkınlıkla birlikte
içinde ümit ışıkları yanmaya başlamıştır.
Nihayet padişahla yakınlığı olan birine
rastlamıştır.
Aşık genç sorar:
– Benim derdime bir çare bulabilir misin?
İhtiyar alim:
– Dediklerimi harfiyen yaparsan elbette demiş.
Aşık genç hemen:
– Elbette demiş her şeyi hemde ne istersen her
şeyi yaparım demiş, çok zayıf olan ümitlerinin
yeşermesiyle sevinçten birden canlanmış,
yüzüne tekrar renk gelmiş ve can kulağı ile
dinlemeye başlamış.
İhtiyar alim:
– Benim kaldığım kulübenin üst

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>