"
ÇOBANIN AŞKI

Henüz yirmisinde olan genç bir çoban. Bir kıza
gönlünü kaptırmış, o derece aşık olmuş ki,
sevdiğinden başka bir şey düşünemez, derdini
kimseye anlatamaz olmuştu.
"Ne haldesin, sana ne oldu?" diyenlere
mahzun bir tebessümle bakar, hiçbir şey
söylemezdi. Onun bu hali çevresinde bulunan
herkesi merak içinde bırakmıştı.
Onun derdini birlikte çobanlık yaptıkları yakın
arkadaşından başka kimse bilmezdi. İki
arkadaş gündüzleri köyün koyunlarını güder,
geceleri de kaldıkları tek oda bir kulübede
yaşarlardı.
Günlerden bir gün, günlük işlerini yapmış,
kulübelerine dönmüşlerdi. Aşık olan çoban her
zamanki gibi kulübelerinin az ilerisindeki bir
kaya parçasının üzerine oturmuş, yaşlı
gözlerle güneşin batışını izlemektedir. Diğer
çoban da akşam yemeği için hazırlık
yapmaktadır. Tam bu esnada kulübelerinin
önüne gelen bir ihtiyarın sesi duyulur.
– Hey delikanlı!
Aşık çoban ihtiyarı duyacak durumda değildir.
İhtiyar birkaç defa seslenir ama aşık çobanın
duyacağı yoktur. Dışarıdan gelen sesi işiten
diğer çoban kulübeden dışarı çıkınca ihtiyar
bir adam karşılaşır.
– Buyurun efendim! Bir şey mi istediniz?
İhtiyar:
– Evladım! Ben yolcuyum, susadım, bana
içecek biraz su verir misin?
Genç içeri girer, su kabını eline alarak ihtiyara
verir. İhtiyar bir yandan suyu yudum yudum
içerken, bir yandan da ileride duran genci
görmüş ve dikkatini çekmiştir. Birkaç defa
seslenmesine rağmen sesini duyuramadığında
n sağır mıdır diye de merak eder.
İhtiyar sorar:
– Arkadaşın hasta mıdır?
Genç:
– O gecelerini uykusuz geçirmektedir. Kendine
bakmıyor, yemesi, beslenmesi çok düzensiz.
Kızdan başka hiçbir düşüncesi yok. Uykusu
kız, yemesi kız, içmesi kız, çevresi kız, onun
her şeyi kız olmuş. Aşk bu olsa gerek.
Genç çobanı dikkatle dinleyen ihtiyar sorar:
– Arkadaşın kime aşık olmuş?
Çoban:
– Padişahın kızına.
İhtiyar şaşkındır, az ileride konuşmalardan
habersiz bir kaya parçasının üzerinde oturan
gence baktı. Saçı sakalı birbirine

[1] 2 3 ... 6 >>