çatdım, amma arvaddan eser-elamet yox idi. Elim eteyimden uzun qayıtdım dükana.

 

– Ay fersiz, elden buraxdın, he? – ustam dillendi.

 

Oturmaq isteyirdim ki, sür-sümüyü gösterib dedi:

 

– Daha durmusan, bunları da yerbeyer ele.

 

Men sür-sümüyü fitenin arasına yığıb berk düyünledim, sonra dalıma atıb bayıra çıxdım. Döyülmüş it kimi titreyirdim. Zehrimara qalsın bunu! Hava yaxşı olanda qalan sür-sümüyü diger tullantıların yanına qoyub yol üstündeki zibilliye atır, sonra mexsusi bir avazla seslenirdim, derhal itler quyruqlarını bulaya-bulaya gelirdiler. Amma indi o qeder yol getmeye hövselem yox idi. Buna göre de sümükleri arxa terefde bir yere atıb geri döndüm. Bu amansız qarın soyuğundan az qalırdı ayaqlarım qopub düşsün. Qayıdıb ayaqlarımı ocağa yaxınlaşdırdım. Ocağın istisi çox xoş gelir, adama lezzet verirdi. Az qalırdım ayaqlarımı soxum odun içine. Hele tam qızınmamışdım ki, ustam qışqırdı:

 

–Yene çıxdı ortaya! Tez ol, qaç arxasınca, amma daha bu defe elden buraxma! İyirmi tümen sekkiz qiran  borcu var. Mezhebsiz, ne gelib et alır, ne de borcunu qaytarır...

 

Başılovlu çıxdım. Zeher tuluğuna dönmüşdüm. Bıçaq vursaydılar, qanım çıxmazdı. Bir buna deyen lazım idi ki, axı sen heç buralara üzükmezdin, indi ne azarın var bu tereflerde?!

 

Küçenin başında ona çatıb qışqırdım:

 

– Xanım, ay xanım!..

 

Bir-iki kişi dönüb mene baxdı. Lap xecalet çekdim. Mehelle uşaqları ile çoxlarını sınamışdıq. Eger min neferin içinde, tutalım, “Rüqeyye xanım, hey!” deseydin, bütün kişiler dönüb sene baxırdılar. Ele bil hamısının adı “Rüqeyye xanım”dır.

 

Küçede sakitlik idi deye, sesim bomba gurultusu kimi yayıldı.

 

– Ay xanım, heeey!..

 

Amma o qadın heç neye fikir vermir, yeyin-yeyin addımlayırdı. Öz-özüme:

 

– Bu lap yaramaz eblehlerdendir, - dedim.

 

Yırtıq-deşik qaloşları da buna bir işaret idi. Az sonra özümü arxadan ona yetirib qışqırdım:

 

– Xanım, ay xanım!

 

O, qefilden dayandı

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 9 >>