aparıb imkansız adamlara verirdim. Heç yadımdan çıxmaz, axırıncı boşqabı özüm üçün götürmüşdüm, eve teref gedirdim. Qefil, palçıqdan tikilmiş bir komadan ağlayan uşaq sesi eşitdim. Bir az qabağa getdim, qapının deliyinden içeri baxdım. Gördüm ki, çox genc bir qadın oturub yerde, döşünü salır südemer körpesinin ağzına. Körpe onun döşünü ağızına alır, sonra iteleyib ağzından çıxarır ve başlayır ağlamağa. İki yaşlı bir başqa uşaq da ağlayaraq: “Ana, acmışam, acmışam...” deyirdi. Bilmezsen bu sehneni görende ne hala düşdüm! Üreyim ağrıdı. Yavaşca qapını döydüm. Qadın perişan halda qapıya çıxdı. Dempüxteki boşqabqarışıq ona verdim. Sonra elimi saldım cibime ve üstümde ne qeder pul var idise, hamısını çıxarıb qoydum boşqabın qırağına, çıxıb getdim...

 

Ustam danışa-danışa çöle baxırdı. Hiss olunurdu ki, qarın zeiflemesine sevinir. Artıq bayırda tek-tük de olsa, adamlar göze deyirdi. Göyden seyrek qar deneleri ense de, daha bunun adına “qar yağır” demek olmazdı. Bu, seherden fasilesiz yağan qarın “dibinde qalanı” idi.

 

Ustam çöle baxdığı yerde birden dik atılıb çığırdı:

 

– Cefer, qaç dalınca, aradan çıxır!..

 

Manqalın yanından durub çöle qaçdım, soyuq – amansız soyuq haqladı meni. Ustam arxamca qışqırdı:

 

– İyirmi tümen borcu var! Neçe defe et aparıb, hemişe de “getirib verecem” deyib, gelmeyib!..

 

Ayağımı qara basan kimi başladım titremeye. “Ay arvad, axı bu ne vaxtın çöle çıxmağıdır? Axı sen heç dünyanın düz vaxtı bu tereflerde görünmürdün, indi, heç it öz başını damından çıxarmadığı bu qar-qiyametde çölde ne gezirsen? Ele meni manqalın yanından durğuzmağa gelmişdin?!” İnsafsız arvad ele de celd yeriyirdi! Men iki addım atmamış o, artıq tini burulmuşdu. Eyninde andıra qalmış çadra, ayaqlarında qaloş! Bir az yeyin getmek istedim, az qaldı başı üste yıxılım zehrimar qarın içine. Tinin başına çatdım. Orada heç kes yox idi. İşleri korlamışdım, elimden qaçırmışdım onu. Küçenin axırına kimi qaça-qaça getdim, o biri tinin başına

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 9 >>