budaqlarında otururdular; qar çevrilirdi novçadan sallanan şıltaq bir pişik balasına! Qar! Qar! Adam isteyirdi ki, bütün günü ocağın yanında oturub, qarın yağmasına tamaşa etsin.
Od qalanmış manqalın qırağında eyleşmişdik. Bazarda kasadlıq idi, müşteri azalmışdı. Soyuq adamın atasını yandırırdı. Heç kesde çöle çıxmağa heves yox idi. Etden çıxan sür-sümük piştaxtanın üstünde yığılıb qalmışdı. Polkovnikin xidmetçisi gelib onları itleri üçün aparmamışdı. Piştaxtanın görünüşü yamanca pozulmuşdu. Gerek sür-sümüyü fitenin arasına yığıb çöle aparaydım. Amma kim idi manqalın yanından duran! Manqalın istisi adama emelli-başlı kef verirdi ve ustamın söhbeti könül oxşayırdı.
O, uzaq keçmişden danışırdı: bir “sir” yağın dörd abbasıya, yumurtanın denesinin bir senara olduğu ve xeyir-bereketin qeybe çekilmediyi vaxtlardan. Ustamın qardan xoşu gelmirdi. Hetta qarla düşmen idi. Qaşqabaqlı halda qar deneciklerine baxar ve bele deyerdi:
– Qurban olum yağışa. Qar nedi?! Yağış bir müddet yağır, vessalam. Amma qar yerde qalır, yerin nefesini kesir. Qar camaatın hem canının, hem de malının düşmenidir. Ehalinin evini yıxır qar. Dilsiz-ağızsız heyvanları çölde ac-yalavac qoyur.
Ustam danışırdı ki:
– Keçmişde bir defe adamboyu qar yağmışdı. O qar evlerin temelini islatdı, divarları uçurdu, ağacları sındırdı, mal-heyvanı acından qırdı. Camaatın veziyyeti çox pisleşdi. Qehetlik, xestelik tüğyan edirdi. İnsanlar bir tike çöreye göre her işe el atırdılar. Acından köpür, yıxılıb ölürdüler.
Ustam gözlerini qar deneciklerinden çekmeden sözüne davam edirdi:
- Allah rehmet elesin hacı Yehyaya, qebri nurla dolsun! Bir gün xelvetce qazanlara neçe kise düyü töküb ocağın üstüne qoydu, yaxşı bir dempüxtek bişirdi. Sonra da boşqablara çekdi ve mene dedi:
– Abbas, ağacan, savabı senin olsun, apar bunları imkansızlara çatdır, Eli evezini yetirsin!
Çox soyuq idi, qar aman vermeden yağırdı. Men dempüxtek boşqablarını götürüb çöle çıxır,
»Edebiyyat Alemi
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç