Günah qelbe işleyib onu qaralda-qaralda iman nurunu söndürenedek qatılaşdırır. Her bir günahda küfre geden yol var. Günah tövbe edilib derhal temizlenmese, kiçik bir menevi ilan olub qelbi yaralayır.

“Müteffifin” suresinde buyurulur: “Vay halına o günü yalan sayanların! O kesler ki, haqq-hesab gününü yalan sayarlar. Bunu ise ancaq heddini aşan, günaha batan yalan sayar. Ayelerimiz ona oxunduğu zaman: “(Bunlar) evvelkilerin efsaneleridir” deyer. Xeyr (bele deyildir). Eslinde onların “qelblerini qazandıqları (günahlar) örtmüşdür”. (“Müteffifin” suresi, 83/10-14).

Ayelerden aydın olur ki, dini yalan sayanlar heddini aşan, günaha düşkün insanlardır. Haqq-hesab gününe, qiyamet gününe inanmaq üreklerince olmadığı ve ehvallarını pozacağı üçün, “din gününün esli, esası yoxdur” deyirler. Allahın ayelerine keçmişin nağıl ve efsaneleri kimi baxırlar. Ve bütün bunların sebebi müntezem işledikleri ve qazanc saydıqları günahların qelblerin üzerinde pas bağlamasıdır. O qelbler çirk bağlamış güzgüler kimi günah işleye-işleye qaralmışdır, ne bir şey hiss eder, ne de gösterer. İmam Ehmed ve Tirmizi Ebu Hureyreden bele bir hedisi-şerif revayet edir:


“Qul bir günah işleyende qelbinde qara bir leke emele geler. Eger tövbe ederse, o leke siliner ve qelb yene parlayar. Lakin yene qayıdıb günah işlerse, o leke artar, nehayet, bütün qelbi tutar”. (İbn Mace, Zöhd, 29)

Zaman keçdikce günah lekelerinin qelbi tamamile qaraltması neticesinde inkar duyğusu meydana gelir. Meselen, gizlice çirkin bir günah işleyen bir insan bu günahdan başqasının xeber tutmasından utanır, buna göre de onu her zaman gören ve emellerini yazan meleklerin ve ruhani varlıqların mövcudluğunu qebul ede bilmir. Kiçik bir delil tapıb derhal onların varlığını inkar etmek isteyir. Meselen, cehennem ezabı ile neticelenecek böyük bir günahı işleyen insan cehennemin tehdidlerini eşitdikce tövbe ederek özünü qorumazsa, bütün ruhu ile cehennemin yoxluğunu arzu eder. Ona göre de kiçik bir şübhe ve elamet onu

[1] 2 >>