Şagird ustadın yanına gelib soruşdu:- Sen müdrik adamsan, ustad. Senin ehval-ruhiyyen hemişe yüksekdir. Heç vaxt esebileşmisen. Mene de bele olmağı öyret!Ustad razılaşdı ve şagirdine dedi ki, ona bir şeffaf torba ve kartof getirsin:- Eger aranda kiminlese problem olacaqsa, ona esebileşeceksense, onun adını kartofun üstüne yaz ve torbanın içine at.- Vessalam? – teeccüblenen şagird soruşdu.- Yox – ustad cavab verdi – sen hemişe bu torbanı özünle daşımalısan. Her defe kimdense incidinse, bura kartof elave etmelisen.Şagird razılaşdı. Bir müddet keçdi. Şagirdin torbası kartofla doldu ve ağırlaşdı. Hemişe bu torbanı özüyle daşımaq narahatlıq yaradırdı. Üstelik torbaya lap evvelde atdığı kartof artıq çürümeye başlamışdı. Torbadan pis iy gelirdi. Şagird ustadın yanına gelib dedi:- Artıq bu torbanı daşımaq mümkün deyil. Evvela, çox ağırdı. Hem de kartoflar xarab olub. Nese başqa bir teklifin yoxdur?Ustad cavab verdi:- Orda baş verenler, ele senin özünle de baş verir. Sadece sen bunu derhal başa düşmürsen. Emellerimiz verdişlere, verdişler ise zamanla xaraktere çevrilir. Bele xarakterden ise üfunetli qüsurlar doğur. Men sene bütün bu prosese kenardan baxmaq imkanı yaratdım. Her defe sen kimdense incimeye, yaxud kimise incitmeye hazırlaşanda, düşün ki, sene bu yük lazımdırmı?
