darayıb barmaqlarını saçlarından ayırmadı.

"Bir gün nenem bize gelmişdi. Axşam idi. Süfre qurulmuşdu, ancaq yemeye başlamaq üçün her kesin gelmeyini gözleyirdik. Hamı süfre başında oturduqdan sonra yemeye başlayardıq. Bu bizim evin qanunu idi". Dayandı. Sözleri çetinlikle seçirdi.

"Men de uşaq ağlımla nenemi bezdirirdim ne vaxt yemeye başlayacıq deye. Neyse...Biraz daha gözlemişdik, ancaq gelib-geden yox idi. Sonra bir zeng geldi...". Titrek nefes aldı. Ezab çekdiyi üzünün her zerresinden oxunurdu.

"Ağır qeza olmuşdu. Anamla, bacım..." - sesi titreyince dayandı. Üreyim bir yarpaqtek titreyirdi. İlahi, bu nece bir acıdı...İnsan buna nece döze bilerdi?

"Ölmüşdüler, Qırmızı". Gicgahından yastığa doğru süzüldü bir damla yaş. Ağlayırdı...İlahi, buz dağı dediyim adam ağlayırdı...Döş qefesimi bir el sıxırdı sanki. Bu deqiqe, hemin yaşı elimle yox etmememek üçün özümle savaş verirdim. 'Keçdi' demek isteyirdim...Qara saçlarına toxunmaq isteyirdim. Zibil! Sanki meni arxadan çeken nese var. Ona doğru atmaq istediyim her addımım havada qalır.

"Bir daha birlikde o masa arxasında oturmadıq". Titreyen sesi hüceyrelerime qeder sızıldatdı. Sevdiyin iki insanı eyni anda itirmek...

Bu adam...Qarşımda ezab çeken adam, mene heç düşünmeden ezab veren adamdı. Meni eline düşen her fürsetde inciden, en böyük alçaqlığı eden insan...Ona etdiyim nifret canımı o qeder ağrıdır ki. Anlamıram...Onu severken de ezab çekirdim, nifret ederken de. Qeribedi...Ona hem bu qeder yaxın, hem bu qeder uzaq olmaq...

"Ağlama". Ayazın yumşaq sesi ayırdı meni düşüncelerimden. Celd gözlerimi sildim. Ağladığımı hiss etmemişdim bele.

"İndiye kimi seni ağlatmaqdan çekinmeyen duyğusuz adam üçün ağlama". Sanki yanımdakı adam başqa biriydi. Kiçik oğlan uşağı kimi...Qara saçlı, ürkütücü qara gözlü kiçik oğlan...

"Niye ele baxırsan?" - deyince çaşqınlıqla gözlerimi ondan ayırıb tavana dikdim.

"Nece baxıdığımı hiss etmemişem". Burnumu çekib iki elimle gözlerimi sildim. O qara

<< 1 ... 14 15 [16] 17 18 >>