otaqdan  çıxıb: - qızlar  bu ne  sesdir? -  demek  isteyirdi  ki,  Saranı  gördü. Sanki  otaqdan  ne  üçün  çıxdığını  unudan  Sevil  xanım, onu  qucaqlayıb  dönmesine  çox  sevindiyini  dedi. İşçiler  hamısı  föyede  Saranın  başına yığışmışdırlar. Kimi  istiraheti  haqqında,  kimi  yeni  evinin  nece  olduğunu,  kimise  onun  tebessümünü  görmek  üçün    zarafat  edirdi. Sara  çox  sevinirdi. Bele sevincli olanda sanki daha da gözelleşirdi. Bu  cür  gözel  qızın  sevgilisinin olmaması onu  tanıyanlar  üçün  çox  maraqlı  idi. Soruşan  olanda  da  güle-güle  deyirdi ki, eger  meni  seven  yoxdursa  neyleye  bilerem. Amma  hamı  bilirdi  ki,  yalan  deyir. Çünki  Saranın heyranları  çox  idi. Kimise  sevmememesinin  sebebi  onun  üçün  hele  Ağ atlı  oğlanın  peyda  olmaması  idi. İş  otaqlarında  heç  kim  qalmamışdı. Her  kes  Sevil  xanımın  onlara  seslenmesini  gözleyirdi. Nehayet, Sevil  xanım  elini  eline  vuraraq:
- Hamı  öz  yerine  keçsin!
İşçiler  narazı  halda  Sevil  xanımın  üzüne  baxırdılar. Onların  üzündeki  narazılığı  gören   Sevil  xanım  onların  narazılığının  haqsız  olduğunu  göstermek  üçün  dedi:
- Deyesen  Saranı  görüb  qaydaları  yaddan  çıxarmısız. Daha  sonra  üzünü  Saraya  çevirerek: 
- Bu  senede  aiddir, mezuniyyet  bitdi.
Her  kes  dağılışdı. Sara  otağının  qarşısında  dayanmışdı. Sanki  otağa  girmesine  ne ise  mane  olurdu. Çantasından açarı çıxardı. İnce topuqları üzerinde sağa - sola eyile - eyile, kenardan baxınca asanlıqla sezilen lakin anlaşılmayan bir teredüd keçirirdi. Daha sonra onun bu tereddüdünü pozan sükutun harmoniyası ile heyecandan qızaran yanağını sol çiynine sürte - sürte nazik barmaqları ile qapını açdı. Her zaman olduğu kimi otağa giren Saranın ilk işi meslehete gelenler üçün olan kresloya oturmaq oldu. Qeribe olanı onun bu kresloda oturan zaman bütün problemlerini dile getire bilmesi idi. Sebeb onun otaqda tek olması deyildi. Defelerle özüne sübut etmek üçün  otaqda var - gel edib, kreslosunda

<< 1 [2] 3 4 ... 8 >>