İller keçer, aylar öter, unudarsan,
Gör kimler unuduldu bu dünyade,
qadın.
Bir gün yada salanda ağlayacaqsansa,
meni,
Qıymaram göz yaşına, salma heç yade,
qadın.
Kaş bu sevgi biten yerde men özüm
öleydim,
Kaş ki saçlarını da evvelki tek özüm
höreydim,
Kaş ki o gül çöhreni de birce defe
göreydim
Xeyalını gördüyüm kimi her gece
röyade, qadın.
Gel yene, qonağım ol, hörüklerini
götür, gel,
İzin verme toxunsun zülfüne özge
eller,
Sen etirler içinde en şahâne etirsen,
Küleklerle gelmiş idin, küleklerle
gedirsen.
Sen en böyük ağrısan acılarımın
yanında,
Çöhren haramım olsun deysem özge
tenlere.
Şerâb etri nedir ki saçlarının yanında,
Gedirem indi teslim edib ruhu
Semâzenlere.
Bizi bu şeher anlamadı, qırdılar
qanadımızı,
Yarım qalan nağıllarda yazdılar adımızı.
Belke de ölenden sonra biz ölümsüz
olacayıq,
Deyecekler bir deli sevirdi bir Balaca
qızı.
Ey yarımın xeyalı, gel, buyur, keç
Men indi o men deyilem, biraz bedbin,
biraz bivec,
Öten bu illerde yaram da sağalmadı
heç,
Sen gedenden dostum olub kağız,
qelem, meyle dolu bâde, qadın.
Rengi siyah oldu tesvir eyleyende âye
seni,
Küsdü semâye, getdi, yandı boğazı
qeherden.
Bu şâneler ile tesvir edende Leylâye
seni,
Dedi Mecnûna deme, unudar meni
birden.
Düzdür, yoxdur zerre deyeri
setirlerimin, eger
içlerinde geceme işıq salan ay üzün
olmasa,
Amma bunu da bil ki, gözelliyinde
yoxdur deyer
Cavid eger yâse batıb seni geceler
yazmasa.
Rûzigarlar eser keçer özüyle aparıb
illeri,
Soldurar penceremde gül açdıran
fesilleri.
Bexş ederem men sene saçlarımın
qâresini,
Ne vaxt ki qocalarsan, ağarar qara
tellerin.
Mahnı müqeddesleşer, dergahında
ezân olar,
fesiller gelib keçer, sevgiler de xezân
olar,
Çoxsu seve biler seni, çoxsu derdinden
öler,
amma çetin bir de seni men kimi yazan
olar.
Benzede bilmedim heç bir şeheri
Bakıya,
yaraşmamışdı sensiz bu payız seheri
Bakıya,
Hergah ki getirseydi geriye ağlamaq
seni,
Göz yaşıyla bexş ederdim ikinci bir
Xezeri

[1] 2 >>