Bir qaranquş bir adama aşiq olur. Pencerenin önüne qonub bütün cesaretini toplayır, tüklerini qabardır, gözel durduğuna emin olduqdan sonra kiçik dimdiyi ile pencereye vurur:
Tık…. Tık…. Tık….
Adam pencereye baxır. İçeride işi ile meşğuldur. Kimdir onu işinden aralayan? Balaca bir qaranquş! Heyecanlı qaranquş derin bir nefes alaraq dimdiyinden sözlerini yağdırdı:
– Hey adam! Men seni sevirem. Niyesini soruşma. Uzun zamandır seni izleyirem. Danışmağa bu gün cesaret tapdım. Pencereni aç, meni içeri al. Birlikde yaşayaq.
Adam hirsle cavab verir:
– Yox daha neler! Sen hardan geldin? Olmaz. Ola bilmez. Sen bir quşsan. Heç quş insana aşiq olar?
Qaranquş pert olur. Yene de ümidini itirmir. Bir müddet sonra tekrar pencereye gelib gülümseyerek tekrar şansını yoxlayır:
– Adam, ay adam. Aç bu pencereni. Al meni içeri. Seni heç incitmerem. Bax soyuqlar da başladı, üşüyürem. Yoxsa isti ölkelere getmeli olacam. Men ancaq istide yaşaya bilirem. Peşman olmazsan. Sen de menim kimi yalnızsan, yalnızlığını paylaşaram.
Bu defe adam emelli hirslenir:
– Men yalnızlığımdan memnunam. Meni rahat burax!
Bu defe qaranquş başını öne eyib gedir. Bir daha görünmür pencerede.
Aradan zaman keçir. Adam önce düşünür, sonra öz-özüne etiraf edir:
– Hey menim ağılsız başım, ne qeder axmaqlıq etdim. Gözlenilmez anda qarşıma çıxan fürseti elden verdim. İndi bele tek oturacağıma eylenceli vaxt keçirerdik birlikde.
Peşman olur amma iş işden keçib. Yene de öz-özünü rahatlatmaq üçün deyir: İstiler başlayanda qaranquşum nece olsa geler. Men de onu yanıma alar, maraqlı bir heyat keçirerem.
…. Ve çox uzun müddet istilerin gelmesini gözleyir. Gözü yollarda qalır. Yaz gelir, başqa qaranquşlar gelir, amma … onun qaranquşu heç görünmür. Yazın sonuna qeder penceresi açıq gözleyir,amma nahaq. Qaranquş yoxdur! Gelen başqa qaranquşlardan soruşur, gören olmayıb. Sonunda derdini demek ve melumat almaq üçün bir müdrike gedir. Olanları danışır. Müdrik gözlerini adama dikir ve deyir:
– Qaranquşların ömrü 6

[1] 2 >>