gederdi.

Bir defe çaşıb ondan soruşanda ki, qardaş, belke heç o senin qulağın deyil, berk xetrine deydi. Elbette, bele çıxırdı ki, men onun azadlıq herekatında xidmetlerine şekk edirem.

“Sence, men öz qulağımı tanımıram?” - o, sualımın qarşısına sual diyirletdi. Dememişken, qulaq seyvanının yuxarısında qara bir xal var, üstegel, o vaxt o, qulağına sarı dermanlı pambıq tıxayıbmış.

Qezenfer telekanalın arxivinden hemin kadrların suretini almaq niyyetindedir.

Herden de “Tofaş”dan düşüb, qabağından günde yüz yol vızzadan keçdiyi, bir gün vezifede oturacağı Hökumet Evinin divarlarına elini sürter.

***

Odey, Rübabe xala gelir! Qaz yerişi balkondanca tanınır. Sabah toyumuzdur. Hemişeki kimi de, hediyyesi - et. Çantasından üstü tenzifle örtülü qoyun şaqqasının dizi çöle çıxırdı.

Qurban etinin effekti bir günden artıq sürmedi.

Qurbanın müharibe yatırma gücü az imiş.

Gelinin “qiryet”i bu defe de qaynanasının darbalağını hezm etmedi.

...İnsan didişmeleri hardasa pişik boğuşmalarını xatırladır.

Savaş bayrağı kimi de Rübabe xalanın göy darbalağı telden asılıb.

Gilavar herden onu yelledir, axşam Güneşinde kölgesi eyvana düşüb tez de keçir.

Seheri, hamı çekilib işe gedende, Rübabe xala eyvandan yoldaşımı harayladı: hekim evdedi?

Hemence onlara qalxıram. Bir dayan, sağ yanaqdakı bu göy leke nedi? Ne olacaq, dünen gelini ona oğlan kimi kelle atıb. Birden uşaq kimi ağlamağa başladı.

“Mene deyen gerek, burda ne itin azıb. Bir de qelet ederem...”

“Başa düşmedim”.

“...Senden çox yaxşılıqlar görmüşem”.

“Ne? Hansı?”

“Halal ele”.

“Eşi, yaxşı görek”.

Günortadan keçmiş Rübabe xalanın, yan basa-basa, avtobus ayağına getdiyini gördüm. Söykenecekden bedenimi az qala yarıyacan çıxarıb, ona el ede-ede qaldım. Arvad dönüb geri baxmağı ferz etmedi de.

Çetini ölenecendi.

- Vay seni, arvad darbalağını unudub, - fikir vermemişdim, bunu dalı qatdan yoldaşım dedi.

Göy ipden asılı yaşıl darbalaq “Xeberçi”

<< 1 ... 11 12 [13] 14 >>