Rübabe xala oğlugile ilde iki defe - Novruzla Ramazanda gelir. Ramazan herlenib-fırlanıb Novruzla üst-üste düşende, bu “iki” “bir” olacaq, deyir.

Çetini ölenecendi.

Panel doqquzmertebemizde onun gelişi bizden üstde çöl qapının şaqqıltıyla açılıb, külek vururmuş kimi, zerble örtülmesinden bilinir.

Onun töretdiyi şaquli zelzelelerden divarlarımızdakı qurumuş rengler qopub töküler.

Her seher yoldaşım döşemeden ovuc-ovuc boz-yaşıl qırıntılar yığacaq.

Rübabe xalanın gelişi hem de eyvanlarının qabağında ekseri ağ, nedense, biri göy olan, iplerden sallanan gen darbalaqlardan belli.

Teze yuyulanda, bu motala benzer darbalaqlardan heyete enli “yağışlar” yağar. Aşağıdakı, göydelene oxşar binamıza heç cür yaraşmayan nazik, düzbucaqlı torpaq kesiyinde, darbalaq “yağış”larından tala-tala çemenler biter. Çemenleri qonşu geceqondulardan gelmiş sarı-sarı cüceler qırpar.

İndiyecen men Rübabe xalanın ikice darbalağının şahidiyem - göy ve yaşıl.

Tezeliklerinde tünd gördüyüm bu darbalaqlar getdikce solur-ağarırdısa da, ayıb da danışıram, qabaqları yeyilib-nazilir, saralıb-tündleşir, sanki korroziyaya uğrayırdı.

Bazar ertesi divarlarımızda seysmiklik yene artdı: bu, deqiqdi - Rübabe xala gelib.

Sanki demir taxılı dabanların zerbinden tavanımız yüyürük kimi yellenir, uzun naqilli elektrik lampası sağa-sola atılmaqla, mezeli qövsler cızırdı. Lampa bir defe nece şahe qalxdısa, yalnız naqille ilgek vurandan sonra aşağı endi.

Lampamız nadinclik edirdi.

Dava sesleri, hele biz heç, onlardan yuxarıya da sirayet edir. Hamı bu tragikomediyanın tavan-döşeme audiotranslyasiyasını dinleyesi olur.

Darbalaqlarla üst-üste düşdüyünden, men bu boğuşmaları gelin-qaynana darbalaq savaşları adlandırıram.

Qezenferin kök, köklü bakılı qızı olan, insafen, pillekenlerde-liftde hemişe başıaşağı, salam-kalamlı gördüyüm, arvadı, bir gelin olaraq, ay bu trusu-darbalaqdı, uzunluqlar ve alt tuman-köynekdi, çöldeki iplerden asılmağının qeti eleyhinedir.

Ele

[1] 2 3 ... 14 >>