.Içimde yığılan hirsi boğa bilmeyib qışqırmağa başladım .
-Çııx! Get burdan! Get dedim!
30 deqiqe evvel.
Saat 12 olardı.Qapının zerble döyülmesine yuxudan ayılıb qapıya doğru Getdim. Qapını açanda qarşımda qanlı-qanlı mene baxann Güneli gördükde düzü bir az teeccüblendim.Hansı üzle gelmişdi ki? O da meni görecek teeccüblenmişdi ki, bir anlıq donuq baxışlarını üzerimde kilitledi. Özümü toparlayıb
-Xoş gelmisen-kinayeli tebessümle-buyur keç-elave etdim.
-Rufa düzdür , men...
Sözünü tamamlamağa icaze vermemiş
-Sus Günel.Sus. Men her şeyi yaxşı bilirem.
Günahkarcasına başını aşağı saldı. Sonra yeniden evvelki duruşunu geri qaytarıb söze başladı.
-Yeniden belke itirdiyim dostluğu geri qaytara bilmerem, amma yaşadıqlarını azdan çoxdan eşitmişem. Senin bu veziyyetini sakitce kenardan izlemek xoş deyil.
Bir anlıq isterika dolu qeh-qehe çekib nezerlerimi yene Günelde zilledim.
-Indi de dostum meni düşünür?
-Rufa, her şeyi ataq bir kenara.Dostun deyilem lap düşmeninem. Meni sevindirmek üçün mü bu veziyyetdesen? Sen deyildinmi o güclü qız? Sene edileni heç kime güzeşte getmeyen o qız? Ne oldu ? Hardadı o Rufa?
Günelin sözleri kövreltmişdi meni.Özümü sıxıb saxlamışdım. Haqlı idi. Men artıq özlüyümde, tenhalığımda itmişdim.
-Besdir Günel!
Kime deyirdim? O dayanmaq bilmirdi.Qolumdan tutub meni güzgünün önüne getirdi.
-Bax özüne! O heyatdolu qız yoxdu .Öz eksini görürsen? Bax halına.Ve Yaxşı düşün.
Güzgüde öz eksime baxdım. Son 2 ay meni çox deyişmişdi. Solmuş çöhremi görüb bir addem geri çekildim.Deyesen heqiqetleri qebul etmek çetin gelirdi. O ise hele de davam edirdi....
Günel getdikden sonra özümü gücle ayağa qaldırıb vanna otağına üz tutdum. Anamla atam işde, Ruslan ise idman zalında idi. Evin sessizliyi yene öz hökmünü yeridirdi.Belke de 5-10 günlük buralardan çox uzaqlara getmek lehime idi.Amma bu ki men-Rufa idim. Özüme ezab vermeyi xoşlayırdım deyesen. Isti su şırnağı bedenimde cığır açdıqca ellerimle daha berk sürtürdüm derimi.Sanki her

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 54 >>