Ramini de görmüşdüm. Onun da görmesinden ehtiyat edirdim. Kenardan görsem de maşında oturmuşdu.Gördüyümü hiss etdirmeden, gözlerimi çekib yoluma davam etdim. Yanımda yad bir oğlan gördükde şerhsiz ki , "Rüfane oğlanla danışır" deye düşünerdi.Bu ki menim üçün baş ağrısı hesab olunar? Yox en yaxşısı bu qara kölgeden tez uzaqlaşmaq deyib , nece deyerler, dabanıma tüpürdüm.
İndi düşünürem. Belke de her şey bir tesadüfden başlamışdı .Ya da qismetimizde vardı bunları yaşamaq. Aylar keçse de , men evvelki men ola bilmirdim.Bezen dostlarımın, sinifyoldaşlarımın davamlı "sene ne oldu?" , "niye belesen?" Tipli suallarına özlüyümde de cavab tapa bilmirem.Mene ne olmadı ki? Belke de verdikleri xoşbextlik boğazımda qalmışdı, ona göre küreyimden vurdular.Bilmirem. Bildiyim heç ne yoxdur belke de.Qeribesi ise odur ki, men bu monoton heyata öyreşmişem artıq. Yıxıldığım yerden qalxmaq bele istemirem. Inam! He men hetta doğmalarıma qarşı olan inamımı da itirmişem. Bu artıq heddi keçir.Her gördüyüm simada ikinci üzü axtarıram.Bu menmiyem? Yeni bir anda insan heyatı bu qeder deyişe bilermiş. Yox! Bu düşünceler sıxır artıq meni.Her yer vakuum kimidir.Mene artıq insanların hereketlerinde mena axtarmıram.Sanki her şey planlaşdırılmış kimi avtomatik olaraq heyata keçirilir. Ele onun menim heyatıma gelmesi kimi!Bezen hündür bir zirveye qalxıb oradan etrafı seyr etmek isteyirem. Gece vaxt binalarda işıqları yanan menzillerin divarları kimlerinse derdine şerik olurdu zaman-zaman. Eyni ile menim qaranlığında qeyb olduğum otağım kimi. Bir heç üçün özümü mehv edirmişem. Indi sadece geriye sehvler ve böyük peşmanlıq qalıb . Bir deqiqe? Axı men bu sehvleri o zaman da anlayırdım.Bes niye geri çekilmirdim? Aydındır. Heyat gözlerimi kor etmişdi o zaman. Bir anlıq xoşbextlik meni belke de daha sonralar çox peşman edecekdi. -Rufa! Besdir bunu özüne etdin.Sen bu deyilsen.Özüne gel!
-Besdir! Bacarmıram başa düşürsüz? Olmur Rahat buraxın!-deyib göz yaşlarımı azad etmişdim. Hönkürerek yere çökdüm

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 54 >>