Müellif;Mehri...

Heyat..Qismet yaxud da tesadüfler üzerinde qurular.Men öz texeyyülümde bu söze sinonim olaraq teatr sözünü uyğun bilirem.Sanki yaşadıqlarımız bir ssenaridir. Lakin teatr sehnesinden ferqli olaraq biz bu sehneye ssenariden xebersiz şekilde "atılırıq". Müxtelif rollar çıxır qarşımıza. Bezen müsbet ve menfi obrazları seçe bilmirik.Baxın, ele bedbextlik de burasındadır! Bu sehne insana çox şirin ve doğma gelse de , sonda oyun biter perde bağlanar.Ve esl reallıq insana o zaman melum olur. Sehnedeki çıxışımızı çoxu beyenmez, bezileri beyener, diger bir qisim ise sehnede olduğumuz üçün bizi qınayar.Amma insanlar xebersizdirler ki, her kes o sehnede hansısa rolda yerini alacaq , elbet! Perde bağlanır.Bu ani deyişiklik sehnedeki bir çox obrazı teeccüblendirse de, bir çoxunun ise hiyleger gülüşleri perdenin ipini ele onların çekdiyine delalet getirir. Düşünürem her şeye bir yerden başlamaq lazımdır.Ele ise çox uzatmadan hekayeme keçim...
****
Bütün gece ağlamaqdan şişmiş gözlerimi açıb ilk önce etrafa nezer yetirdim.Başımda küt ağrılar var idi.Lenet! Ele bil çekicle döyürdüler başıma. Elimi atıb tumbanın üzerindeki telefonu götürdüm.Yarı yuxulu şekilde gözlerimi açıb ekrana zillendim. Her gün etdiyim ilk iş WhatsApp messengere gelen mesajlara baxmaq idi.Amma gözüm axtaran nömreni görmeyince diger mesajlar da menim üçün ehemiyyetini itirirdi. Qeribe deyilmi? Daha 2 ay evvel saysız-hesabsız mesajlarından bezdiyim birinin adını axtarırdı indi gözlerim. Amma yox! Her defe xeyal qırıntısı, her defe ölen ümidler. "Dost"larımın mesajlarına cavab vermeyib telefonu söndürüb kenara atdım. Sanki bu heyatdan qopmuşdum. Heftelerdir qapandığım bu otağın qaranlığı mene doğma idi artıq. Gözümü tavana zilleyib yene lenti başa çekdim. Demeli , bele...
10-cu sinif. Fevral ayı.Hazırlıqlar davam edirdi. Sınaq imtahanlarından topladığım neticeler pis deyildi. Özümü o qeder kitablara hesr etmişdim ki, etrafda baş veren heç ne meni maraqlandırmırdı.Hedefe çatmaq üçün yegane

[1] 2 3 ... 54 >>