“Aslından ayrılıp çıkan gariptir. Gurbetin acısı da şiddetlidir.
Bedbaht insan ahirette gariptir , mutlu insan da dünya da gariptir.
Ne mutlu gariplere ! “
Risaleler 2,s249 - Muhyiddin İbn Arabi (k.s.)
----------------------------------
Gurbet ; asli vatanından ayrı düşmek , uzaklarda kalmak demektir ki bu hal üzere olan kimseye de garip denilir.
Allah CC. , Adem’i kendi sureti üzere yarattı.
Resulullah efendimiz , Allah’ın ahlakı ile ahlaklanın buyurmaktadır bizlere.
Allah CC , Adem’e ruh nefyetti (üfürdü).
Allah’ın tecellisinin en kamil şekilde zuhur mahalli insan-ı kamil dir. Ancak insan-ı kamil bu kamil tecelliyi kabul etme istidatında ve zuhura çıkarma kabiliyetinde halk edilmiştir.
Bu bilgiler ışığında tefekkür ettiğimizde alemin kemalatının ancak insanın yaratılması ile tamam olduğunu, insanın kemalatının ise ancak gönül aynasını parlatmak suretiyle ilahi tecellilere tam mazhar olabilecek hale gelmesi neticesi vuku bulabileceğini anlarız. Bu dünya hayatında var olmamız ile birlikte varlığımızın terkibi olan unsurların (toprak-hava-su-ateş) tesiri ile mizaç , tabiat oluşur. Her insan için farklılık gösterir.Bundan başka genetik faktörler ,kişinin yetiştiği ortam , ebeveynleri , akraba ve arkadaş çevresi ,yaşadığı toplumun değer yargıları , örf ve adetler , şartlanmalar kişinin karakterinin oluşumunda etkendir. Bütün bu sayılanlardaki olumsuzluklar kişinin aslından uzaklaşmasına sebep olan unsurlardır. Kişi bu olumsuzluklardan arındığı oranda saflaşır , berraklaşır , aslına doğru yakınlaşma hasıl olur. Aslından uzak düştüğünü anlayıp bilenler gurbetin şiddetli acısını çekerler , yani vatanlarına duydukları özlem onların bir nevi gurbet acısının tezahürüdür. Müminler bu dünyada gariptir. Dünya müminler için meşakkat yurdudur , ahiret ise nimet yurdudur. Mümin ahiret hayatında nimete vasıl olur ve ‘vatana kavuşma’ neticesi mutmain olur, mutlu olur. Bedbaht olan insan ise zaten dünya hayatında iken hakikatinin farkında değil, yani aslının bilincinde

[1] 2 >>