davranmasın...
"Evde xidmetci yoxdur. Efe men işde olanda baĝcada olurdu amma artıq buna ehtiyac yoxdur. Evde sen baxacaqsan ona. Bu gecede ilk gecemiz olacaĝı üçün Ayaz Efe'nin onlarda qalmaqını istedi."
Söyledikleri arasından sadece son cümle diqqetimi çekmişdi. Cümlede ilk geceden behs edirdi. Bele bir şey istemezdi. Men bele bir şey etmezdim. Hem oda istemezdi, istememeli idi. Üz sinirlerim gerilmişdi.
"Ne oldu qorxursan?"
Sesindeki istehza açıq belli olurdu. Nece bir adamla evlenmişdim men bele?
"Qorxun gülüncdür. Ìlk deyil neticede. Bu gece mene öz bacarıĝını göstermelisen. E, evli bir adamı başdan çıxarda bildiyine göre çox bacarıqlı olmalısan. Görmek üçün sebirsizlenirem."
Bu sözler üzüme sille kimi enmişdi. Bu adamın dili heqiqeten zeher idi. Meni incitmeyi çox gözel bacarırdı. Niye bele incidirdi ki, meni? Men ona ne etmişdim ki?
Oturdugum yerden ayaĝa qalxdım ve ona doĝru yöneldim. Aramızda belli bir mesafe saxlayıb qarşısında dayandım. Gözleri üzerimde ne etmeye çalışdıĝımı anlamaĝa çalışırdı.
"Niye?"
Pıçıldayaraq tek bir kelime söyleye bilmişdim. Niye? Niye bele zeherli idi mene qarşı? Eyer ki, mene bele nifret edirdi, incidmek isteyecek qeder, niye menimle evlenmişdi ki?
"Ne niye?"
Sesi boĝuq ve esebi çıxmışdı.
"Niye mene qarşı belesen? Men ne etmişem ki, sene?"
Bir anda çekdiyi qehqehe sesini eşitmemek üçün qulaqlarımı baĝlamaq istedim. Bu gülüşde her şey vardı. Kinaye, alçaldmaq isteyi, soyugluq... Bu iyrenc insanın üzüne daha artıq baxmamaq üçün üzümü başqa terefe çevirecekdim ki, çeneme bir anda teyziq gösteren el ile onun üzüne baxmaqa davam etdim. Üstelik bu üz bu sefer daha yaxınmda idi. Çox daha yaxın idi.
"Sen kimsen ki, mene ne ise ede bilesen?"
Pıçıltı halında çıxmışdı cümleler aĝzından, nefesi üzüme toxunurdu.
"Men, men..."
Söyleyecek bir şey tapa bilmirdim. Ne deye bilerdim ki? Bir şey demeye haqqım var idimi? Söylesem de tesir ederdi mi?
"Sen sadece axmaqsan."
Men daha ne demek istediyini anlamaĝa çalışarken,

<< 1 2 [3] 4 5 ... 200 >>