Titreyirdim, addım atmaq o qeder çetin olmuşdu ki, içeri gire bildiyimde derin bir nefes almışdım. Qapının baĝlanmaq sesi ile ixtiyarsız arxaya döndüm. Ehmed'in sert üz cizgilerime sataşdı gözüm. Bir insan nece bu qeder sert ola bilerdi ki?
"Içeri keç."
Eliyle gösterdiyi terefe doĝru yöneldim. Qarşılaşdıĝım salon meni heç teccüblendirmemişdi. Qehve renginin hakim olduĝu bir eşya düzeni vardı.
"Otur."
Sesini eşidende irkilmişdim. Qorxu hissine manee ola bilmirdim. Bu sert ses tonunu eşitdiyim müddetce bu hisse manee ola bileceyimi zenn etmirdim.
"Sene dedim."
Sesindeki eseb açıq aydın belli idi. Daha çox esebleşdirmemek xetrine en küncdeki divanda oturdum. Eslinde oturmuş kimi gösterdim özümü desem daha doĝru olardı. Ele bil tikan üstünde idi.
"Bu eve ondan sonra giren ilk qadınsan."
Kimden behs ettiyi belli idi. Sevgili xanımı Selma'dan behs edirdi. Selma ile çox semimi münasibetim olmasa da az çox bildiyim qederi ile heyat dolu bir qadın idi. Üzünden tebessüm eksik olmazdı. Bele bir qadının Ehmed ile ne işi olacaĝını o zamanda anlamamışdım, indi de anlamırdım.
"Bu veziyyet özünü onun yerine qoymaqın menasına gelmesin."
Ne demek isteyirdi bu adam? Men niye özümü onun yerine qoymaqa çalışım ki?
"O bu evin xanımı idi sen ise sadece mene ve oĝluma xidmet etmek üçün burdasan."
Bu adamın dili hemişe bele zeher mi saçardı?
Gözlerimi zorlayan damlaları geri yollamaq isteyirdim amma onlar meme inad edirmiş kimi geri qayıdırdılar.
"Deniz."
Adımı söylemesi ile başımı ixtiyarsız üzüne doĝru çevirmişdim.
"Esla qarşımda aĝlama!"
Danışmaq yerine razılaşırmış kimi başımı yellemişdim. Danışmaq üçün güc tapa bilmirdim özümde. Bu adam, erim olan bu adam çox qorxudurdu meni.
"Efe evde yoxdur."
Efe oĝlu idi. Göresen oĝluna qarşı da mı bele idi? Ola bilmezdi deyil mi? Ìnsan övladına qarşı bele zeher saça bilezdi axı? Ya menim uşaqım? Elimi qarnıma qoymuşdum. Ona nece davranacaqdı? Bu şekilde davranmazdı, davranmaması lazım idi deyil mi?
Xahiş... Xahiş edirem bele

<< 1 [2] 3 4 ... 200 >>