el
gözlerini bağladı!
Sevdanın üreyi yerinden
çıxacaqmış kimi atmağa başladı.
O sevincle birden
"Qızım,Aynurum" deye
qışqıraraq arxasına döndü.
Döndüyü anda da sevinc
gözyaşlarına boğuldu. Qızı Aynur,
elindeki çiçekleri gülümseyerek
ona uzadırdı. Ve üzerinde bu gün
ona aldığı çehrayı ağ paltarı
vardı.Sevda qızına böyük bir
hesretle sarıldı. Öpdü .., iyledi ...
Aynur, xoşbextlik içinde anasının
gözlerine baxdı;
"Ana bu gün menim ad
günümdür. Mene daha möhkem,
daha möhkem sarıl. Senin üçün
çox darıxdım. O şefqetli ellerinle
saçlarımı oxşa. Al qollarına al
qollarına ,anam ,menim eziz
anam. Qarnında yaşadığım o qısa
istilik,nevaziş üçün çox darıxdım.
"
Sevda qızını berk-berk
qucaqlayır, saçlarını oxşayırdı.
Qızının o cennet qoxusunu
ciyerinin her küncüne çekirdi.
Lakin bir müddet sonra Aynur
ellerinin arasından , yuxarılara
doğru yükselmeye başladı. Bu
menzere qarşısında Sevda özüne
nifret edercesine,
"Getme yalvarıram, getme deye
feryad etmeye başladı.
Aynur son defe anasına baxıb,
"Ana, mene qovuşmaq
isteyirsense xahiş edirem oraya
get, ona get." Dedi.
Sevda bu defe çaxnaşma içinde
"Hara, kime" dedi. Amma Aynur
artıq onu eşitmeyecek qeder
yükselmiş ve nezerden itmişdi.
Sevda kederli bir şekilde az evvel
söykendiyi ağaca yeniden
söykendi. Ağacdan yalvarcasına
qızının ne demek istediyini , Ona
qovuşmaq üçün hara, kime
getmeli olduğunu soruşdu. Tam
bu anda dayandığı ağacdakı iki
ferqli reqem diqqetini çekdi. Yüz
on dörd iyirmi doqquz. Bu
reqemin ne mena verdiyini heç
cür başa düşmedi.
Seher oyandığında sehere yaxın
gördüyü yuxunun esaretinden
çıxmamışdı. Reqemler hele
ağlında idi. Unutmamaq üçün
onları derhal bir kağıza yazdı.
Sonra düşünmeye başladı. "Ne idi
bu reqemler? Doğum tariximi?
Bir yerin telefon nömresi mı?
"Axşama qeder düşünmekden az
qala başı partlamaq üzre idi.
Amma yene de ne olduğu
haqqında heç bir fikire gele
bilmemişdi. "Neydi ... Neydi ...
Neydi
Bu yüz on dörd ve iyirmi

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 >>