Bir kis gecesiydi.ruzgar esiyor,lapa lapa yagan kar catilari beyazlastiriyordu,bir evin bir odasinda,iki kisi oturuyordu,,saclari agarmis bir kadin ile bir genc kiz..Ihtiyar kadin ara sira soluk kansiz ellerini kucuk bir manqalda isitiyordu,genc kiz gozlerini kaldirip bir muddet sessizce beyaz sacli kadini seyr etti,sonra sesinde anlatilmaz bir tatlilik ve sefkatle:Anne hep boyle yoksulluk icinde yasamadiniz ya? Dedi,saclari agarmis kadin,kizim ALLAH sahiptir,yaptiklari iyidir..cevabini verdi,biraz durduktan sora devam etti"babani kaybettigim zaman,geride sen olmana ragmen benzersiz bir felakete ugradigimi sandim,o zaman yalnizca ondan ayriligin acisini duyuyordum,sonralari baban hayatta olsaydi ve o halde bu fakirlik icinde olsaydik,onun nasil kahrolacagini dusunmeye basladim,iste o zaman Allah'in ona karsi sefkatli davranmis oldugunu hissettim"genc kiz cevap vermedi,basini egdi ve saklamaya calisdigi bir kac damla gozyasi ellerinin uzerine dustu.Annesi ilave etti"onu esirgeyen Allah iyiligini bizden de esirgemedi.tamam az bir seye kanaat etmemiz ve bu azida calisarak kazanmamiz gerekiyor,fakat yasamak icin bu kadarida yetmiyormu?bir gun bile ac kalmadik,yatacak yerimizde var,yanimda sen varsin,nasil O'ndan sikayyet edebilirim?"anne sesini yukselderek,Kizim dedi"mutluluk,cok seye sahip olmakla degil,Umutle ve Sevgiyle gelir"
