İçdiyim her qedehde meni bu merhemetsiz heyatın ortasında yapayalnız buraxdığın üçün sene lenet edirem. Amma qıya bilmirem… Senin bütün merhemetsizliyine, bütün laqeydliyine qarşı men hele sene qıya bilmirem. Sonra serxoşluğu özüme zireh elde edib o gözüyaşlı telefonları edirem sene. Sene yalan danışıram her bir herfimde… "Bitdi" deyerken "ne olar meni buraxma" deye delice qışqırır içimdeki sessiz qışqırıqlarım. Sen eşitmirsen. Sen gelmirsen. Sen artıq meni sevmirsen. Ağlayıram…
Aradan o qeder mevsimm geçmesine baxmayaraq hele yaraşdıra bilmirem ayrılığı sevdamıza. Mene o sıx sarılmalarının, "seni sevirem" demelerinin, birlikde tökdüyümüz gözyaşlarının yanında ne qeder soyuq dayanır o quru ayrılıq. Ve hele getdiyine inana bilmirem, üreyime qebul etdire bilmirem0. Heyat ve ölüm arasındakı ince xettin üzerinde men hele qayıdacağın günün xeyalını qururam. Amma bilirem gelmeyecek ve meni sonsuzluğa hebs edeceksen…
Niye seni unuda bilmirem bilirsenmi? Yaşadığımız şeylerin menim üçün çox değeri olduğu üçün. "Seni sevirem" deyerken gözlerindeki o menanı unuda bilmediyim ve yalanlaya bilmediyim üçün. hele de etdiyim her hereketde, atdığım her addımda göresen mene hirslenermi bunu etdiyim üçün deye çekinerek yaşayıram. Heç getmemisen kimi… hele meni sevirmisen kimi… Halbuki çox uzun zamandır ne etdiyini, haralara getdiyini, kimlere gülümsediyini bele bilmirem. Her gece göresen menimi düşünür yoxsa çoxdan meni silib heyatamı qarış idi deye özümü yeyib bitirirem. Menim olmadığım yerlerde başqalarıyla söhbet etdiyini, qehqeheler atdığını düşündükce qehr oluram. Mene sarıldığın kimi sarılırsanmı göresen bezilerine? Mensiz güle bilirsenmi? Niye?… Niye?! Men bu qeder acı çekerken niye...
İndi gedişinle alqışlayır meni heyat. Bütün üzler mene dişini ağardır. Heyat menle lağ etse de vecime deyil. Bütün haqsızlıqlara, bütün insanlara, bütün gözyaşlarına inad hele seni çox sevirem…
