exlaqsız, eyyaş adama oxşamırdı, üzünde menalı tebessüm var idi. Padşahın da, ele vezirin de ona qanı qaynamışdı. Nalbendi kefenleyib tabuta qoyduqdan sonra müsella daşının üstüne uzatdılar. Namaz vaxtına hele var idi. Vezir telaşla padşaha yaxınlaşdı:
- Padşahım, belke biz sehv edirik? Heç soruşmadıq, belke ailesi, uşaqları var?
- Düz deyirsen. Sen burada gözle, men mehelleye baş çekib gelirem.
Padşah soraqlaşıb nalbendin evini tapdı. Qapını yaşlı qadın açdı, padşahı dinledi, sonra dillendi:
- Bilirsen, oğlum, onunla neçe ilin ömür-gün yoldaşı idik, başqa cür adam idi o. Axşamacan atların ayağına nal vurardı, ancaq birinin elinde şerab görse, elinde-ovcunda ne varsa verib alardı. Sonra getirib çöle tökerdi, deyerdi başqaları içmesin. Sonra küçe qadınlarının pulunu verer, eve getirerdi. “Men sizin pulunuzu verdim, indi de men deyeni etmelisiniz”, deyerdi. O, çıxıb gederdi, men de onlara dinimizden, exlaqımızdan danışardım.
- Sen işe bax, ancaq gör camaat ne deyir.
- Kim ne deyir-desin, vecine de deyildi. O, hemişe qesebeden uzaq mescidlere gederdi. Gerek ele bir imamın arxasında durasan ki, tekbir getirende Kebeni görsün, - deyerdi.
- İndi haradadır ele imam?
- Ele buna göre Nişançıya, Sofular mescidine gederdi. Bir gün ona dedim gel sen bele eleme. Qonşular senin haqqında pis fikirleşirler. Axırda ele edeceksen ki, seni yerden götüren de olmayacaq. Fikre getdi, sonra “qoy heç kime yüküm düşmesin” dedi, heyetde özüne qebir qazdı. Men “iş qebirle bitmir, seni kimi yuyacaq, defn edecek” dedim. O ise evvelce gülümsedi, sonra “Allah böyükdür... Bir de, padşahın işi nedir?” dedi.

<< 1 [2]